e cancel-cultuur wil de waarheid bereikbaar maken door de onwaarheid en de leugen uit te roeien – dan blijft er uiteindelijk geen waarheid over.
Erik Borgman OP
We leven in een door en door gebroken wereld. Wij kunnen wel naar duidelijke scheidingen verlangen, naar ofwel donker ofwel licht, maar zo is het vrijwel nooit. Het geeft een op het eerste gezicht wrange, maar uiteindelijk hoopvolle betekenis aan het zinnetje in de proloog van het Johannesevangelie dat het licht schijnt in de duisternis (Johannes 1,5).
Wrang omdat de waarheid dan overal schuil kan gaan, zelfs in de woorden van schurken die je moeilijk anders kunt zien dan als onmensen. Maar hoopvol omdat de genade ons anders niet zou kunnen bereiken. Want elke generatie en elke sociale groep zal zijn schuldige blinde vlekken blijken te hebben. En als we eerlijk zijn vermoeden we soms ook wel, welke dat zijn.
Als Gods waarheid zich alleen zou bedienen van degenen die van ieder kwaad gevrijwaard zijn, zou zij nergens kunnen klinken. Maar God is niet uit op zuiverheid – zijn woord is immers vlees geworden! – en hij schaamt zich niet om onze God genoemd te worden, zoals de Hebreeënbrief (11,16) zegt. Ondanks het feit dat steeds opnieuw blijkt dat daar alle reden voor is.
De cancel-cultuur wil de waarheid bereikbaar maken door de onwaarheid en de leugen uit te roeien. Dan blijft er uiteindelijk geen waarheid over. Maar God laat de waarheid uit de leugen opkomen en doorlicht deze van binnenuit. Net zo lang tot ze verdwenen is.
Slot van een column van hoogleraar theologie en lekendominicaan Erik Borgman op www.debezieling.nl. Lees hier de hele tekst.
