e moet niet naar exotische bestemmingen reizen om de woestijn in je leven te ervaren.
Je hebt iemand heel dierbaar verloren en alle grond onder je voeten is verschoven. Je werd door een geliefde bedrogen en je hele leven lijkt een leugen. Het werk waaraan je je zonder te rekenen helemaal gaf, heeft jou niet meer nodig. Een ongeval, een ziekte zet je hele leven op zijn kop. Je deed dingen waarover je je diep schaamt. Je geraakt niet af van een verslaving die je voor je omgeving ten allen prijze verborgen wilt houden, het dierbaarste wat je bezit raak je kwijt….
Je slaapwandelt op klaarlichte dag in een bubbel waarin niets je echt raakt. Dof is de leegte binnenin. Het verband met mensen, het verband van de dagen is zoek… Alsof het nooit bestaan heeft. Er is niets waarop je terug kan vallen. Geen contacten die je betekenis geven, geen schoonheid die je nog bekoort, geen woord dat je hart verblijdt, alle smaak verloren…
Op een of andere wijze ‘val je uit het verband’.
Durf ik mij verlaten op: ‘God, erbarmend, genadig, lankmoedig, rijk aan liefde, rijk aan trouw, bewarend liefde tot het duizendste geslacht’?
Waar vind ik die God?
Uit de preeksuggestie van lekendominicaan Antoinette Van Mossevelde, lees de hele tekst op www.preekvandeweek.be.
