'Boek, jij bent geleefd'

‘Het is een gelukkig feit dat Huub Oosterhuis het op een magistrale wijze heeft gedaan: hij heeft de Schrift opnieuw voor ons ontsloten. Ook die is eeuwenlang voor de katholieke geloofsgemeenschap begraven geweest, in de donkere grotspelonk van het klerikale Latijn, met een heel zware steen ervoor.

In een sterk lied, dat wij nu gaan zingen, maakt hij van de Schrift een levende werkelijkheid. Hij toont aan dat hoe meer mensen de Schrift tot hun levensboek maken in hun dagdagelijkse omgang met elkaar, hoe rijker de teksten worden, hoe ze groeien en vruchtbaar worden voor weer nieuwe lezers.

De tekst van dit lied is zo sterk en direct dat hij geen verdere uitleg behoeft (Boek, jij bent geleefd, VL 491).

Nu iets over leven en geloven, liturgie en taal. Ik heb een tiental jaar geleden eens voor mezelf op papier gezet waar wij in Dominicus Gent voor stonden. Ik heb dat deze week herlezen, en daarbij gemerkt dat vooral de teksten van Huub Oosterhuis aan de basis lagen van wat ik verwoord had.

Ik ben toen vertrokken van een oude gedachte uit onze katholieke traditie, namelijk: lex orandi, lex credendi, lex vivendi. Eenvoudig gezegd: de liturgie, dus wat wij bidden en zingen bepaalt hoe en wat wij geloven en dat op zijn beurt bepaalt hoe wij leven. Of nog eenvoudiger gezegd: wij geloven zoals wij bidden, wij bidden zoals wij geloven, en daarnaar handelen wij.

Bernard De Cock OP

(…) Liturgie is tucht en trouw tegen de vergetelheid en de dofheid van de lange duur. Oosterhuis heeft daartoe ook een nieuwe tweede taal geschapen, of hij heeft de tweede taal van de Schrift overgenomen. Tegen de verstening van de zogenaamde objectiviteit. Een taal die poëtisch is, soms ook veelduidig, dubbelzinnig, vertellend. Humoristisch soms. Zeker dichter bij de waarheid van het leven door paradoxen heen.’

Uit de preek van dominicaan Bernard de Cock bij het eerbetoon aan de op 15 april overleden Huub Oosterhuis in de Dominicus in Gent (B) op 23 april 2023. Lees hier de hele tekst.