p zaterdag 10 december vierden de dominicanen van België en Nederland voor het eerst samen een wijding. Dat gebeurde in de Sint-Pauluskerk van Antwerpen. Een beeldverslag.
De viering werd voorgegaan door Mgr. Bonny, bisschop van Antwerpen. Ook de zieke bisschop Smeets van Roermond was aanwezig, hij speelde een belangrijke rol in de roeping van de Nederlandse dominicaan Stefan Ansinger, die diaken werd gewijd. De Belg Anton-Marie Milh werd tot priester gewijd.
Anton-Marie Milh (1992) studeerde theologie, deed professie in 2019 en promoveerde in Leuven. Hij maakt deel uit van de nieuwe internationale communiteit van de dominicanen bij de Pauluskerk in Antwerpen, die na lange tijd weer in beheer is van de dominicanen.
Stefan Ansinger (1994) studeerde bestuurskunde en trad in 2017 in. Vorig jaar deed hij zijn plechtige professie. Hij studeert theologie in Fribourg (Zwitserland) en werkt onder meer aan het enthousiast ontvangen studieproject OPChant, waarin hij dominicaanse Gregoriaanse gezangen toegankelijk maakt.
De preek van bisschop Bonny is hier te lezen.
Foto’s: Dirk Aerts.
01 — 07
Beelden van de intrede in de Pauluskerk, de prosternatie en de diakenwijding van Stefan Ansinger.
01 — 06
Beelden van de priesterwijding van Anton-Marie Milh door mgr. Bonny.
01 — 05
Beelden van de viering van de eucharistie, met mgr. Smeets van Roermond, en met mgr. Bonny van Antwerpen na de viering.
In zijn wekelijkse ‘Tekenen van de tijd’ van het Huis van Dominicus in Utrecht reflecteert hoogleraar theologie en lekendominicaan Erik Borgman op de wijding.
‘Ik heb soms moeite met het priesterschap in de vorm die het in de Rooms-Katholieke Kerk heeft aangenomen. Het kan lijken of een groepje mannen een bijzondere status krijgt en zich een macht toe-eigent die niemand toekomt, de macht om God in de sacramenten onder ons present te stellen. (…)
Dat gevoel was afgelopen zaterdag niet helemaal weg. Maar een ander gevoel voerde de boventoon. Het gevoel dat het goed is dat sommigen zich geheel en al beschikbaar stellen om te doen wat nodig is om de kerk de toekomst in te dragen. Een gevoel van dankbaarheid dat jonge mensen dat ook doen. Het gevoel ook dat met alle nadruk die er na het Tweede Vaticaans Concilie is gelegd op het priesterschap van alle gelovigen, het van belang blijft dat sommigen op bijzondere wijze priester zijn.
Zij zijn een concreet teken dat God in elke tijd en onder alle omstandigheden, ook in onze tijd en ook in het geseculariseerde Noordwest-Europa mensen tot geloof aanspreekt, tot gemeenschap met Hem en met elkaar roept, en onder de tekenen van de sacramenten levend onder ons aanwezig is als hulp en steun onder alle omstandigheden.’ Lees hier de hele tekst.
