e Nederlandse bisschoppen zijn in Rome voor hun ad liminabezoek. Erik Borgman schreef voor ND en KN over drie urgente taken die de kerk nu kan oppakken.
Hoogleraar theologie en lekendominicaan Erik Borgman schreef een essay dat verscheen in het Nederlands Dagblad (ND) en vrijdag in de papieren editie van het Katholiek Nieuwsblad (KN) staat. Deze twee kranten werken samen bij het ad limina-bezoek van de Nederlandse bisschoppen aan Rome.
Erik Borgman OP, eerder dit jaar in Antwerpen
‘Nederland wordt vaak gezien als land waarin het christendom zijn dominante rol kwijt is. Steeds weer klinkt het: minder gelovigen die minder geloven, en wat zij geloven heeft minder invloed op hun leven.
Maar is het niet vruchtbaarder om te spreken over een land vol dwalers en verdwaalden? Want velen weten niet hoe goed te leven. Zij vinden het heden verwarrend en de toekomst onzeker. Daardoor twijfelen ze aan de zin en betekenis van hun bestaan, steekt in de publieke ruimte en op sociale media geregeld ontwrichtend geweld de kop op en neemt de psychische nood toe.
Dit alles wordt versterkt door de vele crises waarvoor geen oplossing in zicht is: een ecologische crisis, een crisis rond de integratie van migranten en de omgang met culturele en religieuze verschillen en, sinds de oorlog in Oekraïne, een economische crisis. Velen weten niet wie en wat zij mogen geloven en waarop zij kunnen vertrouwen.
Hoe kan het dan toch dat de Kerk in Nederland in haar ad limina-rapport, haar ‘staat van de Kerk in ons land’, zoveel onzekerheid uitstraalt over haar betekenis en relevantie?’
Drie urgente taken voor de kerk
Erik Borgman onderscheidt in zijn bijdrage drie urgente taken: als eerste en meest urgente taak: bied troost en verbondenheid. Wees als kerk een veldhospitaal, zoals paus Franciscus het verwoordt, op de plekken in de samenleving waar mensen lijden en in de verdrukking komen.
Ten tweede: catechese. ‘Dit is een enorme opdracht’, schrijft Borgman. ‘Het gaat om presentatie van de visie op onze omgang met de aarde (de encycliek Laudato Si’) en met kloven en conflicten tussen bevolkingsgroepen (de encycliek Fratelli Tutti). Het gaat om de visie op de waardigheid van alle mensen en van elk menselijk leven in alle stadia en situaties. Het gaat ook om wat de kerk eigenlijk viert met Kerst, Pasen en Pinksteren, en wat dit kan betekenen voor het dagelijks bestaan. Geloof is uiteindelijk het vertrouwen geliefd te zijn en gedragen te worden.’
Ten derde: saneren. Dat doet pijn, maar het gaat over gezond maken. ‘God laat ons niet in de steek’, schrijft Borgman, ‘dus de vraag is welke missionaire weg Hij ons wijst.’
