p de zondagen van deze advent verzorgen lekendominicanen een kleine overweging. Vandaag gemaakt door Jacqueline Huizinga OP.
Bij Jesaja 2,1-5, Romeinen 13,11-14, Mattheüs 24,37-44
Jacqueline Huizinga OP
Op het voormalig eiland Schokland staat naast een schamele vuurtoren aan een kleine haven een huisje.
Schokland was een eiland midden in de onstuimige Zuiderzee. Arm en vaak geteisterd door stormen en landafkalving.
In 1859 is het eiland op bevel van koning Willem III ontruimd. Het huisje en de vuurtoren zijn bij de ontruiming van het eiland behouden.
De kleine haven diende als vluchthaven voor schepen die bij storm midden op zee niet tijdig het vasteland konden bereiken. Het werd een wijkplaats om in het oog van de storm een nacht veilig voor anker te gaan.
De lichtwachter bleef eenzaam op het eiland achter, bescheiden en dienstbaar. Zonder trotse vuurtoren, behoedde hij een klein lichtpuntje in een onstuimige zee.
Ik heb het altijd een prachtig woord gevonden: Lichtwachter.
Schokland, lichtwachterswoning
Hoever, hoever is de nacht…. de morgen komt zegt de wachter, maar nog is het nacht.
De Advent is begonnen, maar Kerstmis is in mijn beleving nog ver weg. Niet omdat we na de vierde zondag nóg een volle week te gaan hebben. Wel heeft het te maken met mijn tijdsbeleving: oorlog, armoede, klimaatcrisis en politieke leiders die als kikkers uit een emmer over elkaar heen buitelen in ontkenning of machteloosheid. Diep in me voel ik nog is het nacht.
Ik schrik ervan hoe actueel de Evangelielezing van vandaag is. ‘Zoals het was in de dagen van Noach… zoals men in die dagen alleen maar bezig was met eten en drinken, trouwen en uithuwelijken’ of zoals in onze dagen met kopen, verkopen, consumeren, economische groei als mantra, problemen ontkennen en vooruitschuiven.
De nacht duurt in alle crisis die het nieuws me voorschotelt. Na ons de zondvloed?
Op scholen leer ik de kinderen dat elke daad een wereld van verschil kan maken
Advent is hoopvol en realistisch tegelijk. Met Mattheüs hoef ik me geen illusies te maken. Er is een kans om in de zondvloed ten onder te gaan. Of geven we het licht nog een kans?
Op scholen leer ik de kinderen dat elke daad, hoe klein of machteloos ook, een wereld van verschil kan maken. Een bescheiden gebaar als het branden van een kaarsje maakt al dat iemand niet vergeten of naamloos in een vloed verdrinkt.
Nu is de tijd voor een daad van geloof dat de morgen komt, al is nog de nacht. Het valt me zwaar dit jaar, toch doe ik mee met het aansteken van die eerste kaars. Die verkort de duur en de intensiteit van de nacht niet.
Maar schuchter, bescheiden brandt het lichtje. Als een hoopvol teken in onze vluchthaven.
En ik bid dat wij zulk licht behoeden. Als een lichtwachter die ervoor zorgt dat schepen in een vloedgolf bij nacht en ontij niet op de klippen varen.
Jacqueline Huizinga OP
Voor meer achtergrondinformatie:
Lied: Hoe ver is de nacht
