Laat ik het maar stil laten worden, mijn handen in alle eenvoud openen.’
Lees het evangelie van vandaag
Bijna twee en een half jaar geleden, een paar maanden voor het begin van de pandemie, trad ik in bij de dominicanessen in Nijmegen.
Bij een actieve congregatie. Bewust. Een leven van veel binnenzitten was niets voor mij. Ik was van het mensen ontmoeten, van de hort op, van veel woorden, naast dat leven van gebed, stilte en studie. Maar als ik eerlijk was, won de drukte het bij mij vaak van de stilte.
En toen, na nog geen half jaar Nijmegen, kwam de wereld tot stilstand. Niet alleen voor mij, maar voor een groot deel van de wereld.
Voor iemand zoals ik, een kleine ramp. Ik werd gedwongen om mijzelf weer te bepalen tot waar het in mijn leven nu eigenlijk om draaide. Wat geeft mij adem en zuurstof. En ik bemerkte bij mijzelf dat dit de stilte, de meditatie was, die ik bijvoorbeeld onder het wandelen weer herontdekte.
Vandaag staat in het evangelie het Onze Vader centraal. De oproep van Jezus om in gebed in alle eenvoud te vertrouwen op God, die wij Vader mogen noemen. Een oproep om vooral niet te veel en te grote woorden te gebruiken, omdat we niet moeten denken dat we door een overvloed aan woorden, verhoord zullen worden, zoals Jezus het zo mooi zegt.
Laat ik het maar stil laten worden, mijn handen in alle eenvoud openen en met Onze Vader elke dag opnieuw beginnen. Zelfs in deze tijden van oorlog.
Marga Zwiggelaar, dominicanes van Neerbosch
