Vele jongere hoger opgeleiden, zo blijkt uit onderzoek, beproeven op dit moment hun geluk in allerlei leefstijlen, maar ervaren een grote leegte en gebrek aan zin.’
Leo Oosterveen o.p.
‘Bartimeüs confronteert ons als blinde met onze eigen blindheid. Jesaja zegt in de eerste lezing: “We tasten als blinden langs de muur, we tasten rond als iemand die niets kan zien. Op klaarlichte dag struikelen we alsof het schemert, in de kracht van ons leven lijken we dood.” (Jes. 59,10)
Vele jongere hoger opgeleiden, zo blijkt uit onderzoek, beproeven op dit moment hun geluk in allerlei leefstijlen, maar ervaren een grote leegte en gebrek aan zin. Zij blijven met de vraag zitten: wat is echt van waarde, wat geeft echt richting en oriëntatie aan je leven?
En dan zijn er de velen die zoeken naar recht en gerechtigheid, maar hoever weg zijn die wel niet? Jesaja zegt: “Daarom blijft het recht ver van ons, gerechtigheid is voor ons onbereikbaar, het is duister, we hopen op een sprankje licht, maar we dolen in het donker.” (Jes. 59,9). En hij vervolgt: “Wij hopen op recht, maar het is er niet, redding is voor ons onbereikbaar. Het recht is verdrongen. De waarheid struikelt op straat” (Jes. 59,11.14).
De blinde Bartimeüs wijst ons in de woorden van Jesaja op onze eigen blindheid als het gaat om gerechtigheid veraf en dichtbij. Vluchtelingen worden teruggeduwd achter verre grenzen en hekken, gedupeerden van belastingdiensten verkeren sinds jaar en dag in ontreddering. Die waarheid willen we maar niet onder ogen zien, zij “struikelt op straat.”
En dit laatste gaat zeker ook op voor onze zorg voor het behoud van de aarde. De waarheid is duidelijk. We moeten haar tot het uiterste beschermen, maar ook deze waarheid struikelt telkens. “Zwanger van leugens brengen we onwaarheid voort.” , zegt Jesaja (59,13). Onze verantwoordelijkheid voor de aarde schuiven we telkens voor ons uit. Daarmee zijn we ziende blind, even blind als Bartimeüs of misschien nog wel veel erger.
Al deze vormen van blindheid, is dat het wat Bartimeüs ons te zeggen heeft?
Zeker, maar het verhaal gaat intussen verder.’
*
Uit de preek van Leo Oosterveen o.p. in de Stadskerk van Nijmegen, 24 oktober 2021. Lees hier de hele tekst.
