et het komende verdwijnen van het Dominicus College in Nijmegen staat ook de Monnikskap op het spel: een havo/vwo school voor leerlingen met een beperking. Zuster Holkje van der Veer deed er vrijwilligerswerk. 'Deze school laat zien dat een inclusieve samenleving mogelijk is.’
In Nijmegen gaan havo- en vwo-leerlingen met een beperking naar school met ‘reguliere’ leerlingen, maar allerlei bezuinigingen lijken dit hoogwaardige, inclusieve onderwijs op De Monnikskap de nek om te draaien. Dat verhaal stond eerder deze week in Trouw. Lees het hier.
Lees hier een eerder bericht over de fusie van de school.
Dominicanes Holkje van der Veer kwam tijdens het 800-jarige jubileum van de Orde in 2016 voor het eerst op ‘het Dominicus’, een middelbare school die is voortgekomen uit het kleinseminarie van de dominicanen in Nijmegen-Neerbosch.
Een van de vele activiteiten in dat jaar was een ochtend van gesprekken met leerlingen van de Dominicus, die vaak nauwelijks weten naar wie hun school is genoemd.
door Holkje van der Veer o.p.
Na die ochtend van gesprekken met leerlingen kregen wij een rondleiding door de school met een grote dominicaanse geschiedenis. Helemaal aan het einde liet de docent nog een bijzondere afdeling van de school in, waar ik meteen rollators, aangepaste bureaustoelen en een verdwaalde rolstoel zag staan. Dit bleek de Monnikskap te zijn, waar tachtig leerlingen zijn met een fysieke beperking of een chronische ziekte.
Dit riep bij mij een verlangen wakker. Ik dacht: wauw, hier gebeurt iets bijzonders. Hier worden jongeren met een beperking uitgedaagd om toch gewoon havo of vwo te doen! En waar het niet raar is als je in een rolstoel zit, een kromme rug hebt of met stokken moet lopen.
Ik zei dezelfde dag nog tegen Arjan Broers: hier zou ik wel vrijwilligerswerk willen doen. Hij legde contact en na een gesprek over het hoe en waarom werd ik klasse-assistent in het vak Beeldende Vorming. Elke maandag kwam ik om op verzoek van leerlingen potloden en kwasten te pakken en aan te geven. Ik kleurde op aanwijzing van de leerlingen zowel binnen als buiten de lijntjes.
Als je spastische handen hebt, dan moet je bij zo’n vak bij alles geholpen worden. Voor Noa, Joris of Bram was ik even ‘hun handen’. Tijdens het maken van collages, het mengen van verf of het knippen van figuren spraken we over van alles en nog wat, en maakten we veel plezier. Iedere week leerde ik de leerlingen beter kennen en liet ik ook mijzelf kennen.
Een foto uit 2016: dominicanen (v/m) in gesprek met leerlingen van 'het Dominicus'
Het waren voor mij gouden ochtenden. Ik ben het blijven doen tot vlak voor corona begon. Met een enkele leerling, vooral met Joris die nu al achttien is, heb ik nog altijd contact.
Waarom deed deze school mij zoveel?
Ook ik ben met een fysieke beperking, een chronische ziekte opgegroeid. Gelukkig hebben mijn ouders voor mij in Amsterdam een Montessorischool gevonden waar ik zo goed en zo kwaad op maat onderwijs kreeg.
Als je vanwege je beperkingen vaak in het ziekenhuis ligt, er spanning rond je lichamelijke ontwikkeling is en je regelmatig pijn hebt, dan is het niet makkelijk om de draad te blijven oppakken, het tempo te volgen van het reguliere onderwijssysteem.
Het is schokkend om te horen hoeveel capabele leerlingen vanwege hun beperking in Nederland thuis zitten
Holkje van der Veer o.p.
Zelf heb ik rond mijn zeventiende twee jaar zonder onderwijs thuis gezeten, omdat er op dat moment geen geschikte mogelijkheden waren. Het is schokkend om te horen hoeveel capabele leerlingen vanwege hun beperking in Nederland thuis zitten.
Een school waarin je in kleine groepjes kunt werken, een school met bevlogen docenten die zo nodig bij je thuis komen om les te geven, docenten en medeleerlingen die met jou op zoek gaan naar onderwijs op maat, kan het verschil maken in het leven van een jongere die nog een toekomst voor zich heeft. Een school die geschikt is voor leerlingen met een beperking en toch ook een ‘normale’ school is, helpt om iemand naar de eindstreep, een diploma te begeleiden.
Het Dominicus College heeft een warme plek in mijn hart. Omdat het een school is die laat zien dat een inclusieve samenleving mogelijk is. Een school voor alle leerlingen, met een afdeling waar extra zorg is voor wie dat nodig heeft.
