Islamoloog Emilio Platti o.p. overleden

Prof. Emilio Platti o.p. (foto uit 2012)

Op Kerknet verscheen een portret, klik hier.
De Belgische broeders schreven dit In Memoriam:

Op 2 januari 1943 werd Emilio geboren te Ronse als eerste en enige kind van Giuseppe Platti († 1958) en Marie-Josée De Naeyer-Baeskens († 1997). Internationaal in de kiem, bestemd om wereldburger te worden. Zijn leven lang koesterde Emilio zowel zijn Italiaanse als zijn Vlaamse wortels: hij volgde nauwgezet de uitslagen van Atalanta Bergamo én nam graag deel aan de Fiertelommegang in Ronse.

Na zijn humaniora aan het Sint-Antoniuscollege in zijn geboortestad, trad Emilio – aangetrokken door het gemeenschappelijke koorgebed en de studie – samen met zes novicen op 8 september 1961 in bij de dominicanen. Op 9 september 1962 legde hij eenvoudige professie af, die hij in 1965 hernieuwde omdat hij zijn dienstplicht moest vervullen.

Op 29 januari 1967 werd hij plechtig geprofest, en op 19 juli 1969 priester gewijd tezamen met vier confraters: Ward Costermans, Ignace d’Hert, Guido Vergauwen en Remi Hoeckman († 2005). Bij de viering van hun gouden priesterjubileum in 2019 ging Emilio voor in de eucharistie in het klooster van Leuven, waarbij hij een levensvreugde, dynamiek en dankbaarheid uitstraalde die alle aanwezigen zich vandaag nog heugen.

Emilio genoot zijn opleiding filosofie aan het eigen studium van de orde te Leuven en volbracht vervolgens een eerste cyclus in de theologie aan het pas opgerichte Centrum voor Kerkelijke Studies (CKS), een hergroepering van de religieuze opleidingen in Vlaanderen. In 1969 mocht hij verder studeren aan de Faculteit Godgeleerdheid van de KU Leuven, waar hij in juli 1971 zijn licentiaat behaalde.

Zijn verhandeling, gemaakt onder begeleiding van professor Antoon Vergote, was getiteld Het Heilige in de godsdienstfenomenologie en de existentiaalfilosofie. Hieruit sprak reeds Emilio’s interesse om over de muren van het institutionele christendom heen te kijken, en te bestuderen en te onderscheiden hoe God aanwezig komt in andere godsdiensten en culturen.

De theoretische uitwerking en praktische beleving van een “theologie van de universele heilsbestemming van Godswege”, zoals Emilio het noemde, zou de rode draad vormen van zijn leven als predikbroeder. Dit verlangen werd opgepikt door professor Frank De Graeve SJ († 1993), die hem aanmoedigde om voor een eventuele doctoraatsstudie zich te concentreren op de Islam en daarvoor eens het Institut dominicain d’études orientales (IDEO) in Caïro te bezoeken.

Aan het IDEO stelde de bekende pater Georges Anawati († 1994) hem voor een studie te maken van de manuscripten van Yahyâ Ibn ‘Adî († 974), een christelijke theoloog-filosoof die men vandaag beschouwt als leider van de aristotelische ‘Bagdad-school’ en als vertegenwoordiger van een elite van joden, moslims en christenen die voortdurend in intellectuele interactie stonden op basis van hun kennis van het Griekse, toen in het Arabisch vertaalde, filosofische patrimonium.

Bij de Walgrave-lezing in Leuven, 2012

De Vlaamse dominicanenprovincie stond Emilio toe meerdere maanden per jaar in Caïro te verblijven, een gewoonte die hij zijn verdere leven zou aanhouden en een mogelijkheid waarvoor hij zijn medebroeders dankbaar was: hij las er een voortzetting in van de ordestraditie om de broeders vrij hun persoonlijke charisma te laten ontplooien.

In 1980 mondde zijn opzoekingswerk uit in een doctoraatsthesis in de oriëntalistiek, getiteld La theologie de l’incarnation dans l’oeuvre de Yahyâ Ibn ‘Adî: textes et étude, met professor Albert Van Roey als promotor.

In de jaren 1980 was Emilio werkzaam als docent Arabisch aan het Instituut voor Levende Talen (ILT) en het Centrum voor Levende Talen (CLT) te Leuven, een post die hij vanaf 1990 inwisselde voor die van docent aan verschillende universitaire instellingen: de Université catholique de Louvain (UCL), het Institut catholique de Paris (ICP) en de KU Leuven. Aan deze laatste universiteit werd hij in 2004 gepromoveerd tot hoogleraar.

Naast onderzoeker was Emilio een graag geziene lesgever en veelgevraagde conférencier. Zijn vermogen tot popularisatie kwam tot uiting in boeken als Islam, van nature een vijand? en recenter Islamisme: modern islamitisch radicalisme, die in verschillende talen werden vertaald. Het viel ook steevast op dat Emilio naast zijn vakgebied de evoluties in de christelijke theologie van nabij is blijven volgen.

Na zijn emeritaat in 2008 verschoof zijn activiteit – indien mogelijk – nog verder naar het internationale plan. Zo was hij een graag geziene gastprofessor aan de University of Saint Tomas (UST) in Manila en vast medewerker van het tijdschrift Philippiniana Sacra. Zijn engagement was nooit steriel academisch, maar steeds ingegeven door een passie voor concrete mensen: de christenen in het Midden- Oosten, de moslims overal ter wereld – onder meer via zijn jarenlange inzet voor El-Kalima en De Foyer te Brussel, zijn confraters, in het bijzonder de jongere.

Jonge dominicanen die in Leuven arriveerden voor studies werden steevast vergast op allerhande tripjes naar exotische plaatsen in België. Aan Emilio was geen kartuizer verloren gegaan, zijn medebroeders wisten waar hij mee bezig was en wat hem na aan het hart lag. Dat hart lag op zijn tong. Velen waren verbaasd toen Emilio in 2020 zijn verkiezing tot prior van het klooster van Leuven aanvaardde. In weinig evidente omstandigheden heeft hij dit ambt op zich genomen en vervuld.

Zoals de wever met één haal een stuk linnen van het getouw afsnijdt (Js 38,12) zo is Emilio in de nacht van 24 op 25 oktober 2021 aan dit leven en aan ons ontrukt. Moge de Heer hem nu laten proeven van het heil dat Emilio voor al zijn mensenbroeders zo intens gewenst heeft.

*

De uitvaart is op zaterdag 30 oktober om 10.30u in de Leuvense Sint-Jozefskerk (Boogardenstraat). Daarna volgt de begrafenis op het kerkhof van de Parkabdij. 

Hieronder vindt u een interview dat Lucette Verboven maakte in 2003.