p 24 mei vierde de congregatie van de Dominicanessen van Voorschoten het 180-jarig bestaan. Een kleine update van zr. Baptiste Tuin o.p. 'En nóg is het verhaal niet uitverteld.’
zr. Baptiste Tuin o.p.
Het is niet ècht een jubileum-datum, maar we moeten nog maar afwachten wat de toekomst brengt. Dùs… we vieren van harte 180 jaar congregatie.
De feestelijkheden op deze 24e mei beginnen we met het morgengebed en na de koffie de feestelijke Eucharistieviering waarin provinciaal René Dinklo o.p. voorgaat. Uiteraard zijn er de serieuze en ludieke feestmomenten bij de koffie en het diner in de aula. In de late namiddag eindigen we de feestdag met het koorgebed: ‘En nóg is het verhaal niet uitverteld’.
En alle zusters en broeders – hoe hoogbejaard ook – hebben de hele dag van harte meegevierd.
Honderdtachtig jaar geleden is de draad opgepakt door de twee bevlogen gezusters Pinkers met oog en hart voor de armoede en de ongelijkheid in de samenleving van die dagen. Ze vonden geen klooster dat beantwoordde aan hun bedoeling. En dùs zijn ze voor zichzelf begonnen in Rotterdam, op twee gehuurde kamers met vijftien meisjes, vijftien naaikistjes, vijftien stoven en een lamp, als symbool van toekomst voor meisjes en vrouwen van toen.
Ze gaven handwerk- en tegelijk godsdienstles en daarnaast verzorgden ze de zieken en bejaarden in de omgeving. Steeds meer jonge vrouwen meldden zich en de groep betrekt een buitenhuis aan de rand van Voorschoten: Huize Bijdorp. Verreweg de meeste dominicanessen van Voorschoten zijn door de deur van Huize Bijdorp binnengekomen en van daaruit hun kloosterloopbaan begonnen. Veelzeggende woorden boven de ingang: ‘Dominus qui incoepit ipse perficiat… De Heer voltooie wat Hij in u begonnen is…’
In de loop van 180 jaar is de congregatie gegroeid en heeft ze gebloeid. Bijna 1400 namen staan er vermeld op het gedachtenismonument in de hal van Bijdorp. In de vele kloosters in Nederland en op de Antillen hebben ze hun hart en handen en talenten gelegd. De geïnteresseerde lezer vindt die geschiedenis onderaan in een link: ‘En nòg is het verhaal niet uitverteld’.
Bij de koffie hebben we de geschiedenis wat ludieker bezongen:
‘Aan de oever van het water
is dit Bijdorp tot een klooster gegroeid.
Aan de Vliet – zo weet men later –
heeft de congregatie gebloeid.
Honderdtachtig volle jaren
na ’t begin – een mosterdzaadje piepklein.
Nu kan niemand beter wensen….
dan een NON van Bijdorp te zijn.’ (Nou ja, het is maar hoe je het bekijkt!)
Nu leeft de Congregatie naar haar voltooiing. Maar dat betekent niet dat er alleen maar achterom gekeken wordt. De blik is gericht op de toekomst. De poort gaat open voor nieuwe initiatieven die het immateriële en materiële erfgoed (cultuur en natuur) eer aan doen en die de identiteit van de Congregatie hooghouden: zorg voor de kwetsbaren in de samenleving. Dat gaat zich binnen de komende jaren ontwikkelen rond vijf kernwaarden: zingeving – natuurlijk – jong en oud – nabijheid – geborgenheid.
zr. Baptiste Tuin o.p.
