Opdat jij zou kunnen geloven dat bij God alles mogelijk is, dat opstanding kan, moet er iets aan jou gebeuren dat van elders komt, zoals bij elke vorm van nieuw leven.’
In zijn Lied van de vijftigste dag plaatst Huub Oosterhuis Pinksteren midden in de mislukking. Misschien kan je het lied eerst beluisteren voor je verder leest. De tekst begint met de ontstellende aanblik van de gefolterde en vermoorde Jezus. De kapotgeslagen goedheid, de geliquideerde keuze voor gerechtigheid en liefde.
Zo kleurt de dood van een geliefde het leven zwart en uitzichtloos. (…)
Opdat jij zou kunnen geloven dat bij God alles mogelijk is, dat opstanding kan, ook uit de diepste kloof, moet er iets aan jou gebeuren dat van elders komt, zoals bij elke vorm van nieuw leven. Er is iets eigen en iets vreemd. Iets van mij en iets van een ander. Plantgoed heeft vruchtbare grond nodig. Een eicel heeft een zaadcel nodig, en omgekeerd.
Het gaat hier om bevruchting door de Geest. Die gaat niet over jou als eenling, maar het gebeurt met ons, jij en ik en wij, nog beduusd samenzittend onder één dak, rondom één tafel. Er moet ons iets overkomen van elders, oneindigheid die in mijn menselijk project binnenvalt, zegt Levinas: windvlagen, stoten vurige adem, vlammentongen. God zelf als de hartstocht, de tegenkracht, het protest, de bemoediging, de volharding. De Geest.
Ik merk plots dat ik nogal gemakkelijk het woordje ‘God’ in de mond neem. Ik heb een correctie nodig.
Ontleend aan de ‘Preek van de Week’ van de Belgische dominicanen. Lees hier de hele tekst van br. Bernard De Cock o.p.
