Lacordaire studeerde rechten en viel op door zijn redenaarstalent. Na een periode van twijfel bekeerde hij zich tot het katholieke geloof en werd priester. Met anderen richtte hij de krant l’Avenir op.

Hij was hartstochtelijk katholiek in een tijd waarin de kerk in zijn land in de verdrukking zat. Hij hechtte tegelijk ook aan de scheiding van kerk en staat en de vrijheid van meningsuiting, tegen de zin van paus en bisschoppen. In 1835 en 1836 mocht hij de vastenpreken houden in de Notre Dame in Parijs. Hij mengde geloof, filosofie en poëzie tot meeslepende toespraken en werd populair. Maar van kerkleiders kreeg hij felle kritiek. Hij trok zich terug in Rome, waar hij in 1837 intrad bij de dominicanen, die zoals alle kloosterorden in Frankrijk waren opgeheven na de Franse Revolutie. Lacordaire hield van de dominicaanse kenmerken van studie, verkondiging, democratie en vrijheid.

In 1850 werd de Franse provincie van de predikers formeel heropgericht, Lacordaire was de eerste provinciaal overste. Hij kreeg veel tegenstand van broeders die de regels van de Orde strenger wilden toepassen, zoals zijn tweede man Alexandre Vincent Jandel. Deze had daarin de steun van paus Pius IX, die hem tot magister van de hele Orde benoemde.

In 1860 werd Lacordaire verkozen in de Académie Française, als eerste religieus. Hij overleed echter al het jaar daarop.