oe raakt deze tijd de zielen van mensen? Leden van de predikorde zoeken naar woorden. Lekendominicaan, theologe en informatiedeskundige Karin Bornhijm: 'Soms kies ik voor burgerlijke ongehoorzaamheid. Jezus is hierin mijn grote voorbeeld’.
Karin Bornhijm o.p.
Regelmatig verbaas ik me erover hoezeer de coronacrisis mijn leven niet echt wezenlijk heeft veranderd. Nee, nee, ik ben geen kluizenaar, maar behalve wat dipjes lijk ik er gladjes doorheen te rollen. De grootste verandering is eigenlijk dat ik geen vier uur reistijd naar mijn werk meer heb en ik vind het heerlijk!
Inmiddels hebben drie naaste collega’s corona gehad; gelukkig zonder ziekenhuisopname. Maar ik mis wel mijn collega’s en zie dat de teamgeest in onze afdeling tanende is. Vooral degenen die nog maar kort bij ons werken hebben daar last van, maar ik merk het ook. De afbrokkelende verbondenheid doet iets met de motivatie en het werkplezier.
En als we een succes hebben behalen, mogen we onszelf trakteren op een sigaar uit eigen doos. Met appjes en belletjes proberen we elkaar op de been te houden, maar het meest vruchtbaar voor de verbondenheid is toch elkaar op zoeken, bijv. elkaar thuis of heel af en toe illegaal op kantoor. Als het gaat om dit heil der zielen dan kies ik – gedragen door de opdracht die ik als lekendominicaan heb – voor de burgerlijke ongehoorzaamheid. Jezus is hierin mijn grote voorbeeld. Omwille van het heil van de mensen, omwille van Gods liefde kon Hij niet anders dan de vastenregels overtreden of de sabbat schenden.
Discussies gaan over gedrag, niet over hoe we liefdevol met elkaar kunnen omgaan
Door de afbrokkelende verbondenheid wordt de kloof tussen mensen groter en dat baart mij zorgen. In de discussies in de media en in de gesprekken tussen mensen op straat gaat het vooral over ons gedrag. Het merkwaardige – en ook het trieste – is dat het vooral gaat over of je wel of geen mondkapje draagt en anderhalve meter houdt. Het gaat niet over hoe we liefdevol met elkaar om kunnen gaan: of het nu je naaste is of een vreemde.
Wat me verder opvalt is dat het in die gesprekken ook nóóit aan onszelf ligt. Wáár is de zelfreflectie?! En waar helpen we elkaar op een goede manier in die zelfreflectie?
Mijn medebroeder broeder Augustinus Aerssens wees eerder op deze website op vijf remedies tegen verdriet. De tip ‘neem een bad’ helpt niet alleen bij verdriet, maar helpt mij ook altijd heel goed bij zelfreflectie. In die rust stel ik niet alleen mezelf vragen, maar hoor ik ook vanuit mijn herinnering de vragen die anderen aan mij stelden.
Misschien moeten we elkaar meer reflectievragen stellen. Niet de (standaard) coachingsvragen of levensvragen, maar vragen uit liefdevolle belangstelling en uit verlangen naar verbondenheid. En af en toe doen aan burgerlijke ongehoorzaamheid.
*
In deze serie verscheen al:
‘Om het heil der zielen’ van Ineke van Cuijk o.p.
Thomas’ remedies tegen verdriet van broeder Augustinus Aerssens o.p.
‘De ziel moet altijd op een kier’ van Joke Schalkenraad o.p.
Zien, stilstaan en delen bij Maria in Oele van Marie-José Dusseldorp o.p.
Covido ergo zoom, van Evert van den Berg o.p.
We zijn zielig noch heilig van Marianne Merkx o.p.
Haast u mij te helpen van Roy Clermons o.p.
Vredeswens op afstand in coronatijd-light: bij de professie van Augustinus Aerssens o.p., sept 2020
