p 5 september verbindt broeder Augustinus Aerssens (24) zich door zijn plechtige professie definitief met de Orde der Predikers. In dit artikel verwoordt hij zijn weg tot nu toe en zijn hoop voor de toekomst.
De professieviering is op 5 september om 14.30u en is via een live-verbinding op deze site te zien.
‘Neem nooit belangrijke beslissingen in tijden van grote verandering’. Dat was het advies van mijn geestelijk leidsman, toen ik jaren geleden studeerde in Utrecht. Er zit veel wijsheid in deze uitspraak. Als dingen veranderen, heb je bijvoorbeeld nooit een volledig overzicht en je gedachten en gevoelens kunnen snel beïnvloed worden door de dingen die slechts vluchtig zijn.
In mijn (relatief) korte leven in de dominicanenorde veranderde er veel. Zo heb ik in vijf jaar tijd in vier verschillende communiteiten gewoond in drie verschillende provincies: in Nederland, Engeland en Zwitserland.
Daarnaast is er in het leven van een dominicaan natuurlijk een continue overgang van het contemplatieve naar het actieve leven en andersom. Soms ontstaat daardoor een bepaalde spanning die vermoeiend kan zijn, maar voor degenen die tot dit leven geroepen zijn, kan het in positieve zin ook een uitdaging zijn.
Bij de eerste professie, september 2017
Maar hoe kan ik in die dynamiek, waarin voortdurend alles verandert, onderscheiden wat mijn roeping is en, meer nog, me erop vastleggen door mijn professie?
In het jaar dat ik aspirant was in Zwolle kreeg ik de kans om als student-assistent te werken bij het Thomas Instituut te Utrecht. Thomas van Aquino was in de filosofie en in de sacramentenleer wel eens in mijn opleiding voorbijgekomen, maar het was pas in die tijd, dat ik echt met zijn denken in aanraking kwam.
In mijn tijd in Fribourg heb ik de kans gekregen om me nog meer in zijn denken te verdiepen. Zo kwam ik er achter dat Thomas een antwoord had op deze vraag. Misschien omdat hij een briljant denker is, maar zeker ook omdat hij zelf een ‘product’ van de dominicanenorde is!
Volmaakte liefde is een lange oefening die je niet alleen kunt doen
Volgens Thomas is het ultieme doel van de mens om in volmaakte gemeenschap te leven met God. Omdat de liefde de ziel met God verbindt, bestaat de volmaaktheid van christelijk leven in liefde, immers: ‘Wie in de liefde woont, woont in God en God is met hem’ (1 Joh. 4,16).
Het religieuze leven is voor Thomas een oefenschool om te groeien in de liefde om uiteindelijk die volmaaktheid te bereiken. Het klinkt misschien wat idealistisch, maar Thomas is zeer realistisch: ‘Het is duidelijk dat het voor degene die naar een doel toe werkt, niet nodig is dat hij het doel al bereikt heeft, maar dat hij zich op een of andere manier richt op zijn doel. En daarom is degene die de religieuze levensstaat op zich neemt niet gehouden aan het hebben van volmaakte liefde, maar hij is eraan gehouden zich erop te richten…’ (STh II-II q. 186 a. 2).
Door de gelofte legt de religieus zijn of haar wil vast op dat doel. De gelofte is dus een hulpmiddel en een richtingwijzer in het streven.
Zomer 2018, lopend van Nijmegen naar Rotterdam.
Waarom spreekt dit denken mij zo aan? Ten eerste geeft Thomas in vrij eenvoudige woorden een antwoord op de vraag, waarop een dominicaan zich kan vastleggen met zijn professie. Namelijk, op het doel waarnaar hij streeft: de volmaakte liefde om daarmee gemeenschap met God te bereiken.
Ten tweede spreekt het me aan, omdat het klinkt als een levensplan. Volmaakte liefde heb je niet zomaar bereikt. Het is een lange oefening: iets wat je hopelijk kunt bereiken, maar wel door vallen en opstaan.
Het is ook geen oefening die je alleen kunt doen: liefde leer je in de omgang met andere mensen (de communiteit, de mensen die we ontmoeten in ons apostolaat, etc.) en in de omgang met God (in het gebed, in het lezen van de H. Schrift, in de ontmoeting met Christus in de Eucharistie).
Het leven bestaat niet alleen uit hoogtepunten. Zijn dat niet juist de momenten dat de liefde moet blijken?
De heilige Theresia van Lisieux heeft hier een prachtig gedicht over geschreven. Het heet ‘Leven uit liefde’ (Vivre d’amour). Het werd gezongen door een jong echtpaar, ergens in de laatste weken van mijn tijd in Fribourg. Ik zat er redelijk doorheen, maar deze woorden schudden me behoorlijk wakker:
‘Leven uit liefde, dat is niet op deze aarde
je tent opslaan op de Taborberg.
Het is met Jezus de weg naar Calvarie gaan
en het kruis te zien als een schat.’
Het leven bestaat niet alleen uit hoogtepunten. Soms raken we teleurgesteld, worden we ziek of lopen we op andere vlakken vast. De afgelopen jaren heb ik ook zulke momenten gekend.
Maar zijn dat niet juist de momenten dat die liefde moet blijken? Een vast onderdeel van het navolgen van een roeping is ook doorzettingsvermogen en het vermogen om tegenslagen te dragen. Het zijn leermomenten: je leert geduld, nederigheid en ontzag voor God die tot oneindig veel meer in staat is dan wij.
Dit zijn zonder twijfel oefeningen die Thomas van Aquino in gedachte had, toen hij het religieuze leven een oefenschool noemde.
Tijdens een zelf ondernomen reis naar de dominicanessen en dominicanen in Noord-Irak, zomer 2018.
Het mooie van een school is, dat je niet de enige leerling bent. We hebben medeleerlingen in de oefenschool van de volmaakte liefde. In de afgelopen jaren heb ik meer dan ik van tevoren maar kon voorstellen kunnen leren van medebroeders en -zusters.
Er zijn voor mij grote voorbeelden in de Orde. Velen ook hebben me een spiegel voorgehouden. Zo waren ze niet alleen medeleerlingen, maar tevens leraren en leraressen. In dat gezelschap heb ik vertrouwen en ik heb er vreugde in de rest van mijn leven met hen op te trekken, samen op weg naar dat ultieme einde: de liefde die ons verenigt met God!
*
Als u bij de professie wilt zijn, op 5 september in Rotterdam, dan moet u zich aanmelden via een email naar viering@dominicanen010.nl. Vermeld a.u.b. het aantal personen.
Via deze website en YouTube zal die dag een liveverbinding zijn met de viering.
Wilt u voor onze broeder bidden in de aanloop naar zijn plechtige professie?
