Afscheid van lekendominicaan Corrie Plaisier

Corrie Plaisier bij het kapittel van de dominicanen in 2009.

‘Vind je het niet genoeg geweest, Corrie? Houd je het nog vol?’, vroeg iemand haar dan.
Antwoord: ‘Ach, ik wacht maar af…’

Einde gesprek? Nee, dat toch niet. Want meteen na zo’n vraag informeerde Corrie weer naar het welbevinden van de ander en ging het gesprek verder over wat haar in haar gezin en familie, in de kerk, de dominicanenorde of de grote wereld bezighield en boeide. ‘Ach, is die-en-die ziek? Dan moet ik haar toch eens bellen’, zei ze me enkele weken terug nog. En inderdaad, ze heeft die persoon vanaf haar sterfbed gebeld.

Corrie richtte de aandacht, ook in haar laatste dagen, liever op de ander dan op zichzelf. Ook in haar laatste dagen – tot zij echt niet meer anders kon – verkoos ze te leven in het hier en nu. Ook in haar laatste dagen gold: niet de bestemming van de reis – van het leven – stond voor haar voorop, maar het was de reis zélf die haar mateloos boeide en bezighield.

Kwam die houding voort uit angst of uit een gebrek aan geloof? Ik geloof dat niet. Veeleer is het zo dat Corrie met de nuchterheid die haar zo eigen was, ervoor koos om de realiteit te aanvaarden zoals die realiteit nu eenmaal tot haar kwam. Alsof zij ons zeggen wil: alleen door de realiteit van het leven ten volle op je te nemen en te beamen, word je werkelijk mens.

In het hier en nu van die werkelijkheid moet zij de dragende grond van haar bestaan vermoed hebben. Die grond zal haar ook nu verder dragen, zo geloven wij, naar de toekomst waarvan Corrie op het einde van haar leven zei: ‘Die toekomst kunnen wij als mensen niet kennen. Maar ik geloof: het zal wel goed zijn.’

Klik hier voor de hele overweging van Jan van Hooydonk en hier voor de liturgie bij de uitvaart.

Klik hier voor de laatste groet van zr. Christini Manders o.p.