ekendominicaan en pastor in de psychiatrie Roy Clermons liet een nieuwe tattoo zetten, met het dominicaanse wapen en het woord 'Gelassenheit’ als eerbetoon aan Meister Eckhart en een indringende ervaring.
Roy Clermons o.p. met de toen nog lege linker-onderarm.
Toen ik in 2013 mijn professie bekrachtigde, heb ik in een interview gezegd dat ik mijn leven terugvond toen ik het losliet.
Dat had alles te maken met een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven ten tijde van een persoonlijke crisis waar ik toen in verkeerde. Mijn leven zat totaal vast, op slot en dat had ik zelf gedaan. Zonder verder in detail te treden, had ik gedacht de problemen waar ik en mijn toenmalige partner mee te maken hadden allemaal zelf te boven te kunnen komen. Wat er gebeurde was het tegenovergestelde: het werd alleen maar erger.
Er kwam een moment dat ik letterlijk geen kant meer op kon en in een soort noodkreet God heb aangeroepen om hulp. God verscheen natuurlijk niet direct om alles in mijn leven op te lossen, maar enige tijd later ontstond er een gevoel van rust en vertrouwen dat het goed zou komen. Dat had ik daarvoor totaal niet. Er was altijd onrust en een onderliggend gevoel van paniek dat het totaal verkeerd zou aflopen.
Mijn leven kreeg de ruimte om weer in beweging te komen.
Dat gevoel van rust en vertrouwen bracht mij ertoe om zelf niet meer actief de problemen te willen oplossen, dat was tot dan toe altijd mijn eerste instinctieve reactie, maar om in eerste instantie niets te doen. Vanuit een soort van toeschouwerspositie naar mijn leven te kijken en wat daarin gebeurt. Mijn leven kreeg als het ware de ruimte om weer in beweging te komen.
En dat is ook precies wat er gebeurde. Er ontstonden situaties en ontmoetingen met mensen die ik totaal niet gearrangeerd had, maar die uit het niets leken op te komen. Zo keerde mijn leven zich langzamerhand ten goede. Het verdriet, de pijn waren niet zomaar verdwenen en ook onze problemen waren niet direct opgelost. Sterker nog, het leidde tot een breuk in onze relatie en ik kwam weer alleen te staan en werd weer op mezelf teruggeworpen. Maar de onrust en de paniek verdween en een gevoel van vertrouwen en rust kwam daarvoor in de plaats. Dat gebeurde in stapjes, eerst was het nog maar een gedachte, maar het werd meer en meer een gevoel doordat het door ervaring in de realiteit werd bevestigd.
De periode waarover ik spreek is meer dan twintig jaar geleden en ik kan nu zeggen dat die ervaringen van toen ertoe hebben geleid dat ik een andere weg ben ingeslagen in mijn leven. Ik ben weer gaan studeren, van baan veranderd en later ook van woonplaats. Het heeft me uiteindelijk ook bij de Dominicaanse Lekengemeenschap gebracht.
De nieuwe tattoo.
De aanleiding hiervoor was een klein boekje met preken van Meister Eckhart vertaald en uitgelegd door Ton van der Stap. Het sprak me enorm aan en ben meer over Eckhart gaan lezen. Uiteindelijk kwam ik bij een passage over Eckhart waarin hij iets zegt over de Godsgeboorte in de grond van de ziel. Dat gebeurt volgens Eckhart, daar waar het ik/het ego niets meer weet, niets meer wil en niets meer heeft. Wanneer we ‘leeg’ worden van binnen, kan God in ons geboren worden. Kan God in ons en door ons heen werkzaam zijn.
Deze passage bracht mij direct terug naar mijn ervaringen van leegte waar ik zojuist over schreef. Tot dan toe waren het ervaringen waar ik met moeite over kon praten, alleen maar stamelen eigenlijk. Bij Eckhart vond ik taal om te verstaan wat er gebeurd was, meer nog om mezelf te verstaan.
Volgens Eckhart kunnen we niks doen om die Godsgeboorte in de ziel mogelijk te maken, we kunnen alleen maar laten. En dan nog zullen we van die Godsgeboorte zelf weinig merken, wellicht alleen de vruchten daarvan die we daarna pas kunnen ervaren. De levenshouding die het mogelijk maakt om God in ons geboren te laten worden is er een van ontvankelijkheid. Eckhart spreekt hierin vaak over ‘Gelassenheit.’ Dat is de sleutel.
Nu kan ik en durf ik te zeggen dat ik een mystieke ervaring heb gehad meer dan twintig jaar geleden.
Maar wanneer we dit uiteindelijk ervaren hebben, is er geen weg terug. Je leven is vanaf dat moment totaal anders, terwijl het hetzelfde blijft. Je beziet je leven vanuit het ruimere perspectief van God, beter gezegd: het absolute perspectief. Er is niets groters daarbuiten.
Nu kan ik en durf ik te zeggen dat ik een mystieke ervaring heb gehad meer dan twintig jaar geleden. Voor mij is dat enerzijds heel bijzonder, omdat het me veel gebracht heeft, maar aan de andere kant totaal niet hoogdravend, omdat dit geen prestatie is van mijzelf. Integendeel, het is een geschenk van God. Pure genade. Voor mij is dit de grond van mijn Dominicaan zijn en mijn verkondiging. Dat het waar is dat in overgave aan het leven, in lijden en dood, nieuw leven wordt gevonden, is geen boekenwijsheid voor mij, maar pure leven gevende ervaring tot op de dag van vandaag.
Nu na twintig jaar is de herinnering aan deze ervaring springlevend en proef ik vooral de vruchten van deze ervaring. Mensen die me kennen die weten dat de dingen die voor mij belangrijk zijn een plekje krijgen op mijn lijf. Het staat me op het lijf geschreven.
