an de demonstratie tegen racisme namen zondag verschillende leden van de kloosterhof deel, onder wie twee broeders in het wit en zwart, habijt en mantel. Een impressie van oud-missionaris Wijbe Fransen o.p.
In Zwolle demonstreerden de broeders van @kloosterzwolle mee. Dit is precies hoe ik ze heb mogen leren kennen: strijdvaardig en altijd op de bres tegen onrecht en onderdrukking. ❤️ (foto’s van @RikZweers) pic.twitter.com/aTf2BlZ9SV
— Aafke Romeijn (@aafkeromeijn) June 8, 2020
Bovenstaand bericht staat op Twitter. Op sociale media worden foto’s van de broeders grif gedeeld en geliked. NB: de foto’s zijn van Pieter Oosterhoff.
door Wijbe Fransen o.p.
Ik las afgelopen zaterdag in de Stentor dat er een demonstratie tegen antiracisme zou zijn in de Wezenlanden, hier vlakbij. Ik dacht: ‘Daar moet ik bij zijn!’
Mijn lange verblijf op de Antillen heeft me laten zien dat de wonden van de slavernij nog schrijnen en dat heel wat mensen op de eilanden moeite hebben hun verleden te verwerken. Daarin speelt de kleur een grote rol. Zelfs onderling meet men elkaar daarnaar af. Hoe minder gekleurd, hoe beter je af bent.
Berucht was (?) het gezegde betreffende iemand met een kleurtje die met een witte Nederlander ging trouwen: ‘E ta bai drecha su rasa’ (hij/zij gaat zijn/haar ras verbeteren). Ook in de Nederlandse taal – en andere talen – is het woord ‘zwart’ minder goed: ‘Zwart schaap in de familie, zwarte bladzijde uit de geschiedenis, etc.’.
Regelmatig spelen gevoelens van onderdrukking of bazigheid door Nederland op, zoals recentelijk bleek toen Nederland een grote lening wilde geven ten gevolge van de coronacrisis, maar daar uitdrukkelijk voorwaarden bij stelde.
Het is best een ingewikkeld probleem om daar met empathie en wijsheid mee om te gaan. Dat zie je wel aan de Zwarte Piet-discussie. Zojuist is onze premier hierin ook tot andere gedachten gekomen. Ook hier in Nederland kennen we regelmatig vooroordelen en uitspraken betreffende kleur en ras. Dat doet mij zeer, maar hoeveel te meer onze medemensen!
In Amerika is het een nog uitgesprokener en een nog socialer probleem, met diepe historische wortels. Het onbeheerste politieoptreden is daar een wrang teken van. De gewelddadige dood van George Floyd heeft terecht overal grote verontwaardiging gewekt en maakt ons opnieuw ervan bewust dat we nog lang geen broers en zussen van elkaar zijn.
Er waren zondagmiddag heel wat mensen aanwezig bij de demonstratie in Zwolle: heel veel jongeren, maar ook een aantal ouderen, waaronder drie broeders uit het naburige klooster en leden van de kloosterhof. In totaal zo’n 2500 mensen.
'Ik zei: "Zwart en wit horen bij elkaar", wijzend op mijn hagelwitte tropentuniek en zwarte mantel'
Jammer, maar noodzakelijk, was de oproep om anderhalve meter afstand te houden. Je kon daarom weinig contact met omstanders maken, temeer daar mijn gehoor de laatste tijd enorm achteruit is gehold.
Wel viel ons tegen dat er weinig lijn in de demonstratie zat. Kleine groepen riepen veelvuldig: ‘I can’t breathe’, ‘Black lives matter’, ‘No justice, no peace’, maar er was geen toespraak noch een lied. Het enige speciale moment was de uitnodiging om op een geven moment in stilte te knielen.
Pride, die tracht discriminatie omtrent seksuele geaardheid tegen te gaan, had het initiatief tot deze demonstratie genomen.
Op de terugweg liep ik op met een jonge vrouw. Ze bleek afkomstig van Haïti. Ik zei: ‘Zwart en wit horen bij elkaar’, wijzend op mijn hagelwitte tropentuniek en zwarte mantel. Zij: ‘Het moet toch mogelijk zijn om op gelijke voet met elkaar om te gaan’.
Met voeten die nog zeer doen van anderhalf uur staan kwam ik thuis. Het was een goed en vreedzaam gebeuren geweest.
Wijbe Fransen
Park Weezenlanden, Zwolle, 7 juni : demonstratie in coronatijd.
