ie leeft, neemt nu eenmaal het risico te sterven.
Jan van Hooydonk o.p.
We moeten samen nadenken over de tijd ‘na corona’, zo spoort de regering ons terecht aan. Hier ligt naar mijn mening bij uitstek ook een taak voor kerken en gelovigen.
Ik denk nu aan een van mijn leermeesters, in zijn tijd een vooraanstaand katholiek moraaltheoloog en ethicus, kritisch maar ook diepgelovig. Naast al deze deugden was hij ook kettingroker, een verslaving die uiteindelijk tot zijn dood geleid heeft. ‘We mogen als gelovige best een beetje riskant leven’, zei hij me ooit.
Die uitspraak was natuurlijk geen pleidooi voor roekeloosheid of slechte gewoonten, maar wél een vraag naar wat onze diepste overtuigingen en waarden zijn. Een vraagteken bij het heersende idee dat gezondheid de hoogste waarde in het leven is. Een relativering van de verwachting dat de overheid of wie dan ook iedereen altijd en overal honderd procent gezondheid kan garanderen.
Wie leeft, neemt nu eenmaal het risico te sterven. We zijn als mens kwetsbaar. Dat is onze zwakte, maar ook onze kracht.
*
Slot van het redactioneel van lekendominicaan Jan van Hooydonk in tijdschrift Volzin. Lees hier de hele tekst.
