Willen we weer terug naar de oude ongeremde economie, die de aarde verder uitput en een groot deel van de wereldbevolking in armoede laat leven?’ Een overpeinzing van lekendominicaan Dominicus Kamsma.
Dominicus Kamsma o.p.
Bij een van de paden waarlangs mijn vrouw en ik graag wandelen staat een bord met daarop de tekst: ‘honden aan de lijn’. Ik ben geen hondenliefhebber en op een of andere wijze weten honden dat. Ze komen altijd naar mij toe. Ik ben dan ook blij dat honden aangelijnd zijn. Een leiband met een rollijn geeft een hond veel ruimte, maar bij gevaarlijke situaties kan de hondeneigenaar direct ingrijpen door de rem in te drukken.
Tijdens een stiltewandeling op Goede Vrijdag zette het bord met het opschrift ‘honden aan de lijn’ mij aan het denken. Als econoom vraag ik mij af hoe het Coronavirus het voor elkaar krijgt om de samenleving plotsklaps stil te zetten. Alsof iemand op de rem is gaan staan, zoals bij de leiband van honden. De samenleving die groot – groter – grootst nastreeft staat in de pauze stand. In mijn agenda vervallen activiteiten die ineens niet meer belangrijk lijken te zijn. Er ontstaat tijd voor elkaar.
In het nieuws hoor ik ook al de vraag: hoe krijgen we die machine van de economie straks weer aan de praat? Willen we weer terug naar de oude ongeremde economie? Een economie waarin we zoveel mogelijk willen kopen voor weinig geld? Een economie die de aarde verder uitput en een groot deel van de wereldbevolking in armoede laat leven?
‘De aarde schreeuwt ons op dit moment toe vanwege de schade die wij haar hebben toegebracht door ons onverantwoordelijk misbruik van al het goede dat God haar heeft geschonken’, schreef Paus Franciscus vijf jaar geleden in Laudato si’. Hoe kan de Coronacrisis ons helpen zoeken naar een duurzame ontwikkeling van onze samenleving en economie? Een economie aan de leiband, met een rem om in te grijpen als het mis dreigt te gaan?
