Een vloedgolf van saamhorigheid

Paul Minke o.p. (foto Ramon Mangold)

Je zou verwachten ontreddering, even niet weten hoe verder, angst voor wat gebeuren kan. Een vorm van radeloosheid, reddeloosheid en redeloosheid. Maar niets is minder waar.

Wat we zien: een explosie van energie. Scholen gaan dicht en zie: leerkrachten, leerlingen en ouders gaan gezamenlijk aan de slag om het leren van de kinderen mogelijk te maken. Massaal wordt hulp aangeboden op facebook, twitter en elders, hulp op allerlei gebied.

Er vloeit een vloedgolf van saamhorigheid over het land, van zorg voor elkaar. Een hulpvraag krijgt onmiddellijk respons, of het nu gaat om het uitlaten van de hond, oppas voor kinderen of zorgverlening in het ziekenhuis. Mensen blijken bijzonder vindingrijk te zijn bij het uiten van hun betrokkenheid voor hulpverleners, verpleegkundigen, kwetsbare ouderen enz.

Het is verbazingwekkend. Het verrast mij zoveel meeleven met het leed van anderen. Het ontroert mij. Mensen deugen, kunnen oog hebben voor het welzijn van anderen, delen hun krachten en talenten met anderen. Mensen zijn niet ongevoelig voor wat anderen overkomt. Wat een geluk bij zoveel rampspoed.

Voor mij is de volgende stap een kleine stap. God spreidt zijn zegen over ons allen. Zo werkt God nu eenmaal. Door mensen en met mensen. Zo heeft hij ons aan elkaar toevertrouwd opdat wij elkaar bemoedigen, troosten, te hulp springen. Wat we zien, horen en beleven zou je een levende parabel kunnen noemen over de wijze hoe God met mensen omgaat.

Natuurlijk is de epidemie een ramp, bijzonder voor hen die erdoor worden getroffen. Daar hoeven we niet blind voor te zijn. Maar evenzeer is het goed onze ogen open te houden voor al het goeds dat deze ramp onder mensen te weeg brengt. Hier wordt kwaad door het goede overwonnen.

Overweging per e-mail van prior Paul Minke o.p. van het Dominicanenklooster Huissen aan de kapelgangers.