ij de uitvaart van Kees Keijsper o.p. verzorgde zijn medebroeder Jacques van der Lee de overweging. Over 'de verkondiger die wat te zeggen had, of het nu uitkomt of niet’.
door Jacques van der Lee OP
Bij de bisschopswijding van Hans Brenninkmeijer in Welkom (Zuid-Afrika) in 1977 was Kees ceremoniarius. Zijn manier van doen bij die plechtigheid werd na afloop vergeleken met de gang van een ‘fregatschip in de Javazee’.
In Berg en Dal en hier, in de Dominicus, hebben we daar ook beelden van: je zag hem opkomen met losse wapperende papieren – over zijn outfit zullen we het maar niet hebben – de verkondiger, die wat te zeggen had ‘of het nu uitkomt of niet’. Hij vervulde zijn dienende taak met verve!
Als fondsenwerver bij uitstek voor de dominicaanse zaak in Zuid-Afrika heeft hij gelijk een ‘goede en betrouwbare dienaar’ stad en land afgesjouwd en zijn vakanties niet in ledigheid doorgebracht. Daarom, zoals een vertaling het formuleert ‘kreeg hij de leiding over grote en belangrijke zaken’.
Onder de latten glorieerde hij altijd, zo robuust en fors als hij was.
In dit corona-tijdperk wil ik het wat luchtig houden en mijn herinneringen en persoonlijk contact met Kees uit de doeken doen en misschien ook kanten van hem laten zien, die minder zichtbaar waren.
In onze collegetijd was hij de keeper. Onder de latten glorieerde hij altijd, zo robuust en fors als hij was. Hij zal het op prijs stellen dat ik met jullie een stukje Toon Hermans deel, getiteld: De keeper – Hij pakte alle ballen – de allerhardste knallen – en nooit dacht hij: ‘ik knijp ‘m’ – hij dacht alleen: ‘ik grijp ‘m’.
Hij was ook een goed acteur in die tijd. Zijn grote liefde voor cabaret, kleinkunst, cultuur in het algemeen is in die tijd ontstaan.
Na zijn vertrek naar Zuid Afrika heb ik hem heel sporadisch ontmoet. Na de sluiting van het Albertinum verbleef ik tijdens vakanties altijd enige dagen op de Kronenburgersingel, maar soms was die locatie bezet: Kees was in het land dat wil zeggen: hij was meestal niet thuis. Een kamer, bezet voor lange tijd, voor een afwezige gast. Een merkwaardige policy… Op een of andere manier zijn we elkaar daar een keer tegen het lijf gelopen. En bij het ontbijt stalde hij een hele apotheek voor mijn ogen uit. Ik dacht toen: deze man is toch niet helemaal gezond.
Vorig jaar nam hij voorgoed afscheid van zijn geliefde mensen in Zuid-Afrika.
Kees Keijsper o.p., 1936-2020
Hij vervulde vele functies in Zuid Afrika, zoals René vermeldde in het in memoriam. Daar lag zijn hart, zijn leven lang. Vorig jaar nam hij voorgoed afscheid van zijn geliefde mensen aldaar: een vermoeiende reis met veel hindernissen.
Terug in Nederland, waar hij fondsenwerving bleef continueren, werd hij al spoedig socius van de provinciaal en daarna prior in Berg en Dal: taken die hij in volle dienstbaarheid op zich nam. Dat hij de priorskeuze aanvaardde heb ik in hem bewonderd. Het viel hem zwaar, maar ‘die weg kwam naar hem toe’, zoals hij het treffend had verwoord.
Oudere confraters zijn niet altijd de gemakkelijkste. Ondanks zijn dominante persoonlijkheid nam hij me, als supprior, heel serieus en altijd; hij kende mij in alles. Met regelmaat kwam hij zijn hart luchten. Zijn zachte kanten kwamen naar boven: een groot hart heeft hij altijd gehad.
Trouw was Kees aan zijn familie en in vriendschappen, vaak van lang geleden. Attent tot en met: met felicitatiekaarten met lieve woorden in moeilijk leesbaar handschrift en kleine cadeaus. Dat was Kees op zijn best! Een rijk geschakeerde confrater.
Al vele maanden zagen we zijn kwetsbaarheid. De uitbundige Bourgondische figuur in ons midden kon op het laatst bijna geen stap meer verzetten. Hij had zijn vele functies voortreffelijk vervuld als een goede en trouwe dominicaan. Wees welkom bij het feestmaal van je Heer, aan wiens tafel je volop zult genieten. Kees, eet smakelijk en bedankt voor alles.
Ook dank aan allen die hem met zoveel zorg en liefde omringd hebben in de laatste fase van zijn leven.
*
Lees ook: Ter herinnering aan Kees Keijsper