De veertigdagentijd is een tijd om ons opnieuw te laten roepen door wat verontrustend en onbegrijpelijk is.’
Erik Borgman o.p.
God is getrouw aan ons, wat aan ons gevraagd wordt, is dit te geloven en ons hiervoor open te stellen. Als we eerlijk naar onszelf kijken, dan zien we dat ook dat ons vaak niet lukt: wij blijken oneindig vindingrijk als het gaat om manieren om ons af te sluiten.
De belangrijkste is misschien wel dat het verlangen te deugen gemakkelijk omslaat in het verlangen in de ogen van anderen te deugen. Dan is de verleiding om neer te kijken op dat waarop anderen neerkijken, te minachten wie door anderen geminacht worden, te negeren wat door anderen genegeerd wordt. Het verlangen om te deugen is een dubbelzinnig verlangen.
De veertigdagentijd is een tijd om ons opnieuw te laten roepen niet door wat iedereen goed vindt, maar door wat goed is, niet door wat iedereen van belang vindt, maar door wat misschien niemand van belang vindt maar het wel is, niet door wat iedereen weet en begrijpt, maar door wat onbegrijpelijk en verontrustend is.
Want in dat verontrustende en onbegrijpelijke spreekt God, roept God ons om dwars door alles was in ons doof en dood is om opnieuw geboren te worden vanuit zijn toekomst.
*
Uit de inleiding bij de viering van Aswoensdag in de Dominicuskerk Utrecht, door Erik Borgman o.p. Klik hier voor de hele tekst.
