egin november was Jean Jacques Pérennès o.p., directeur van de École Biblique in Jeruzalem, een weekend op bezoek in Noord-Irak, waar de mensen leven tussen hoop en vrees. Een bericht van zr. Yosé Höhne-Sparborth.
Achtergrond: in Noord-Irak wonen op verschillende plaatsen dominicanessen en dominicanen, sommigen zijn enkele jaren geleden gevlucht voor IS. De bisschop van Kirkuk is de dominicaan Yousif Thomas Mirkis. Met internationale steun, o.a. uit de wereldwijde dominicaanse familie, proberen de zusters en broeders tot zegen te zijn van hun medeburgers, in uiterst verwarrende tijden.
door Yosé Höhne-Sparborth
Voor de dominicaanse zusters en broeders in Irak is het een groot gebaar van solidariteit als hun medezusters en -broeders uit andere landen hen bezoeken. Over het algemeen voelen Irakezen zich langzaamaan ‘land achter onze rug’. Als westerse pers Irak nog memoreert, dan is het in samenhang met geweld of in één adem met Syrië. Alsof ze een gelijke geschiedenis zouden hebben.
Irak is sinds 1991 door westerse landen kapotgemaakt en dat willen weinigen in de westerse landen weten. Er is grote vreugde als we hen bezoeken.
Begin november was Jean Jacques Pérennès o.p., directeur van de École Biblique te Jeruzalem, een weekend op bezoek bij zijn oude vriend en medebroeder bisschop Yousif Thomas Mirkis o.p. Hij wilde vooral het klooster ‘Mariam Al Adhra’ van de Syrische Orde van Mar Musa bezoeken, waar Jens Petzold, Friederike Gräf en Jacques Mourad leden van de communiteit zijn. En vooral toonde bisschop en dominicaan Mirkis de twee grote projecten die zijn bisdom onderhanden heeft ‘om de toekomst van Irak voor te bereiden’.
Buiten Kirkuk is dat een groot scholencomplex waarvan de bouw drie jaar geleden begon (foto). Een grote fraaie gemeenschapszaal is sinds een jaar in gebruik en brengt daarmee ook al geld op bij verhuur. Daarnaast zijn er twee scholen (voor kinderen van 6-12 en 13-18 jaar) waaraan nog gewerkt wordt. Er zijn met name vertragingen omdat in het laatste bouwjaar prijzen verdubbelden en dus het beschikbare geld op was voordat de bouw klaar was. Geld druppelt intussen toch binnen, in januari beginnen de eerste groepen, terwijl elders in het complex het bouwen nog voortgaat.
Ten tweede is er in Sulaymaniyah een complex van dubbel bejaardenhuis (Alzheimer en somatisch) plus kleuterschool en een multifunctionele aula met toneel. 2016 kreeg het bisdom de grond van de gemeente, onder de voorwaarde dat ze binnen een jaar bouwplannen moesten hebben. Men koos voor een bejaardenhuis, omdat veel ouderen al hun kinderen in buitenlanden hebben, en voor een kleuterschool, want ouderen kijken graag naar kleuters.
De architect heeft zelf $1.000.000,- neergelegd, om inderdaad meteen te kunnen beginnen. Het bisdom wilde $ 750.000 neerleggen. En via fondswerving hoopt men de resterende $850.000 te vinden. Een pech: drie terreinen die het bisdom hiervoor wil verkopen kunnen niet verkocht worden, want zulke transacties zitten vast vanwege de strijd over wie waar overheid is. Maar: de kleuterschool en de aula komen bijna zeker in april rond.
De zusters uit India die op beide plekken de leiding nemen, zijn al met zes personen gearriveerd en steken al hun tijd in het leren van Arabisch.
Het zindert hier van hoop, blijdschap, verwachting, en tegelijk: ’Inshalla!’ Het is in Gods hand.
Jean-Jacques-Pérennès o.p., directeur van de fameuze Ecole Biblique in Jeruzalem.
Jean Jacques Pérennès maakt een intense tijd mee. Op dinsdag werd de noodtoestand uitgeroepen, het tv-commentaar luidde: ‘Maar de straten van Bagdad zijn voller dan ooit!’ Sommigen roepen: ‘Allemaal armelui en luie mensen, laat ze gaan werken!’
Maar de sfeer is er vooral een van blijde hoop: deze generatie laat zich niet meer lamleggen, ze gaan door. Met hun twintig eisen zijn ze niet altijd realistisch, maar het is wel de vinger op de zere plekken.
De diocesane jongerengroep Emmaus collecteerde en bracht het geld naar Bagdad. Zaterdagavond was Patriarch Sako op het Tahirplein (Plein van Vrede) met vijf andere bisschoppen, en Sako zei op tv: ’Ik vraag de politici van ons land goed te luisteren wat deze mensen willen zeggen.’
Het zindert hier van hoop, blijdschap, verwachting, en tegelijk: ’Inshalla!’ Het is in Gods hand. Er is vrees dat het toch zal mislopen. De beide partijen zijn tot nu niet gewelddadig, de doden vallen momenteel vooral door milities. Een van de twintig eisen is dan ook de opheffing van milities en het inleveren van wapens bij de staat. De grondwet herschrijven is de belangrijkste eis. En iedereen weet, dat dat een lang proces wordt: áls men er al aan kan beginnen. Koerdistan kan dat bijvoorbeeld blokkeren.
Maandagmorgen reisde Pérennès af naar de zusters dominicanessen te Erbil, midden in Koerdisch gebeid. Zij leven in een heel andere situatie: de angst om wat Erdogan in Noord-Syrië doet, en of hij daar stopt? En intussen stropen ze de mouwen op voor de vluchtelingen die komen. Pérennès is er een week gebleven, dat zal hen goed hebben gedaan.
*
Wilt u het werk ondersteunen? Er wordt geld ingezameld via de Stichting Martinusparochie Utrecht, NL 78 RABO 0181 9165 25, zie onderstaand filmpje.
