Al lang verbaas ik mij erover dat, als het over migratie gaat, het vanzelfsprekende uitgangspunt is dat 'wij’ hier thuis zijn en 'zij’ naar ons toekomen.’
Erik Borgman o.p. (Foto Ramon Mangold)
Als vanzelfsprekend ontlenen ‘wij’ daaraan het recht om van ‘hen’ te eisen dat ‘zij’ zich aan ‘ons’ aanpassen. En het verbaast mij dubbel als christenen dat doen. Kennen wij dan niet meer de belijdenis uit het Bijbelboek Deutronomium (26,5-9):
Mijn vader was een zwervende Arameeër. […] Toen de Egyptenaren ons slecht behandelden, ons onderdrukten en ons harde slavenarbeid oplegden, hebben wij tot de Ene, de God van onze vaderen, geroepen. En de Ene heeft ons verhoord […] Hij heeft ons uit Egypte geleid met sterke hand, met uitgestrekte arm, onder grote verschrikkingen, en met tekenen en wonderen. Hij heeft ons naar deze plaats gebracht en ons dit land geschonken, een land dat overvloeit van melk en honing.
En als dit niet duidelijk genoegd zou zijn: Deuteronomium trekt expliciet de conclusie dat het gepast is de vreemdeling liefde te bewijzen want “jullie zijn zelf vreemdelingen geweest in Egypte” (10,19). Geen spoor van ‘gastvrijheid, mits…’ Ook wij hebben dit land maar gekregen en ook wij zijn eigenlijk zwervers.
*
Lees de hele column van hoogleraar theologie en lekendominicaan Erik Borgman op www.debezieling.nl.
