Geloven is een permanente daad van vertrouwen die héél onze persoonlijkheid en levensstijl en al onze interesses doortrekt. Tenminste, zo zou het moeten zijn.’
door Jan van Hooydonk o.p.
‘Ons geloof belijden doen we niet alleen op zondag in de kerk en ook niet alleen in onze vrije tijd wanneer een religieuze stemming ons overvalt, maar deze belijdenis doortrekt ons hele bestaan. Geloven is een permanente daad van vertrouwen die héél onze persoonlijkheid en levensstijl en al onze interesses doortrekt. Tenminste, zo zou het moeten zijn.
(…) Jezus die toch Heer en Meester is, waste de voeten van de apostelen die in zekere zin toch zijn ‘minderen’ waren. Dat is anders dan het erin de wereld gewoonlijk aan toe gaat. Daarin kussen dienaren de voeten van hun meesters. De daad die Jezus stelt, heeft dus iets ontregelends.
Maar precies die ‘ontregeling’ – die omkering van de gewone gang van zaken – maakt het wezen van de liefde uit, zegt de Franse dominicaan Adrien Candiard in zijn recente boek Mijmeren onder de vijgenboom. Mijn medebroeder schrijft: “De liefde die we aan onze naaste verplicht zijn, is altijd ontregelend. Als die ons nooit ontregelt, komt dat omdat we nog niet met liefhebben begonnen zijn.”
Adrien Candiard geeft in zijn boek een actueel voorbeeld: de toestroom van vluchtelingen. Ja, zegt hij, de massale komst van vluchtelingen heeft ons ontregeld, maar volgens hem kan dat juist voor ons, christenen in West-Europa, geen excuus zijn om deze mensen niet op te vangen en niet in ons midden op te nemen.
Ik citeer uit zijn boek: “Het alternatief van ontregeling is niet de rust; het alternatief van ontregeling is de hel, wat niets anders is dan een technische term voor een isolement, gekozen en aanvaard voor de eeuwigheid.”
Liefde gaat gepaard met ontregeling. Jezus nodigt ons daartoe uit.’
*
Uit de preek van lekendominicaan Jan van Hooydonk in het Oecumenisch City Pastoraat in de Stevenskerk Nijmegen, op 19 mei 2019. Lees hier de hele tekst.
