Laat dit dan ons gebed zijn: dat ook wij nu gevonden mogen zijn.’
Nee, zo zegt het Evangelie ons vandaag: geen mens is definitief verloren, ook ik niet, ook jij niet, wij worden gevonden. Want zo is God: een moeder die voor haar kind zorgt – wij hoorden dat in de eerste lezing uit de profeet Jesaja. Want zo is God: een vader die door ontferming wordt bewogen – wij hoorden dat in de lezing uit het Evangelie.
(…)
Is het Jezus nu gelukt om met deze parabel de Farizeeën en Schriftgeleerden op een ander been te zetten, hen de ogen te openen voor een ander perspectief? Wij weten uit het verdere verloop van het Evangelie dat het antwoord op die vraag helaas nee is. Lukt het Jezus dan wél om ons, de hoorders van het Evangelie, met deze parabel op een ander been te zetten, ons de ogen te openen voor een ander perspectief? Het antwoord daarop is aan mij, aan u, aan ieder van ons.
Maar dít is wel wat de vader intussen ook tot óns zegt: “Wij moeten feestvieren en ons verheugen want deze hier, jouw broer, was dood en is levend geworden, hij was verloren en is gevonden.”
Wij delen zo dadelijk met elkaar Brood en Wijn, teken van hem die zijn leven geeft voor allen die verloren zijn, teken van hem die door God, zijn barmhartige vader, is gevonden en in ons leeft. Dit, zusters en broeders, is wat onze Maaltijd voor ons ten diepste is: een feestmaal voor verloren maar gevonden zielen.
Laat dit dan ons gebed zijn: dat ook wij nu gevonden mogen zijn.
*
Uit de preek van lekendominicaan Jan van Hooydonk bij de parabel van de verloren zoon, op 31 maart 2019 in het Oecumenisch City Pastoraat in de Stevenskerk van Nijmegen. Lees hier de hele tekst
