ezus liet zich in de kracht van zijn leven breken, omdat Hij geloofde dat alleen de liefde telt en deze zijn leven waardevol maakte; ja, eeuwigheidswaarde gaf.
Wijbe Fransen o.p.
Ik weet en voel dat ik ouder word. Ik geef het niet altijd toe. Ik heb nog mijn dromen en verlangens, bijvoorbeeld om hier een grotere communiteit te vormen, samen met een groep gelijkgezinde leken, nu ons groepje broeders kleiner en ouder wordt.
Maar tegelijk ervaar ik een traagheid in denken en lopen, met lichamelijke gebreken, die niet minder worden, maar eerder erger. Het is gewoon goed en reëel om je voor te bereiden op de dood, op het definitieve afscheid van dit leven.
(…) Ik heb als pastor vaak aan een ziekbed gestaan, veel mensen de ziekenzalving mogen geven door het zalven van voorhoofd en handen. Het verdient de voorkeur om dit teken bij volle bewustzijn te ontvangen, omdat er dan echte interactie kan zijn met de patiënt, met de naaste mensen er om heen, met Christus die samen met ons door eenzaamheid, lijden en dood is gegaan en door de Vader is opgewekt.
Ik zeg dan ook vaak: ‘Pak de hand van Christus en houdt hem stevig vast. Hij begeleidt je!’
(…) Uiteindelijk mag je als pastor in het voetspoor van Jezus iets van zijn omzien naar mensen tonen, van zijn vertrouwen. Hij liet zich in de kracht van zijn leven breken, omdat Hij bouwend op Thora en Profeten geloofde dat alleen de liefde voor de medemensen telt en deze zijn leven waardevol maakte; ja, eeuwigheidswaarde had.
Wijbe Fransen o.p., in een column op 8 april 2019 in het Dominicanenklooster Zwolle, als deel van het programma ‘Leven met de Dood’. Lees hier de hele tekst.
