Militant atheïst’ Willemijn Dicke schreef een boek over haar spirituele zoektocht, waarin dominicaan 'pater Tycho’ een grote rol speelt. De sjamaan en ik kreeg in korte tijd drie herdrukken.
door Arjan Broers
Het boek is ‘een nuchter, geestig verslag van een zoektocht naar zingeving’. Dat zeg ik niet, het is de ondertitel van het boek dat Willemijn Dicke schreef. Maar het moet gezegd: het boek leest als een trein en geeft inzicht in hoe mensen van nu buiten de kerk grasduinen in het veelvormige spirituele landschap.
Dicke (1970) spaart zichzelf niet. Ze noemt wat ze aan geld uitgeeft aan sessies, healings, retreats bij een variëteit aan gidsen en goeroes. Ze beschrijft teleurstellingen, onzekerheid en het schier eindeloze geduld van haar man. Ze vertelt ook hoe ze vrienden verliest omdat hun gedeelde wereldbeeld – een diepe afkeer van alles wat met religie te maken heeft – verdwijnt.
En ook al is ze een gepromoveerd wetenschapper: haar spirituele zoeken is vooral een soort fladderen. Totdat ze een dominicaan ontmoet, ‘pater Tycho’, die in haar thuisstad Rotterdam een cursus ‘mystiek op straatniveau’ geeft.
Tycho nodigt haar uit om haar aandacht te richten en zich wat grondiger te verdiepen in de Rijnlandse mystiek. Zij vraagt hem of ze zijn leerling mag zijn. Aan het slot van dat eerste gesprek tussen de twee, op weg naar de uitgang van het stadsklooster, slaat hij haar op de schouder en schatert: ‘Dappere dodo!’
‘Dacht je dan dat ik niet ook van jou heb geleerd?’
Leo de Jong o.p.
Het is niet moeilijk om in pater Tycho de gestalte te herkennen van dominicaan Leo de Jong, die tot afgelopen zomer in Rotterdam woonde en nog steeds cursussen ‘mystiek op straatniveau’ geeft. Willemijn Dicke gaf hem een andere naam, om zich iets meer vrijheid te verwerven bij het schrijven.
Het boeiende aan het boek is dat het bijna kinderlijke zoeken aan het begin van het verhaal gaandeweg een meer volwassen toon krijgt. En dat de inzichten die komen niet zozeer grootse vergezichten te maken hebben, maar veel meer met een volledig aanwezig zijn in het leven, waar de schrijfster zich meer een deel van is gaan voelen.
Willemijn Dicke
Aan het einde van het boek nodigt pater Tycho de ik-figuur uit om lid te worden van een intervisieclub. Zij concludeert dat ze daarmee geen leerling meer van hem is. Hij kijkt haar aan en zegt: ‘Dacht je dan dat ik niet ook van jou heb geleerd?’
Het boek van Willemijn Dicke heeft inmiddels al een vierde druk. Onlangs deed ze in het tv-programma De Verwondering haar verhaal. Kijk hier terug.
