Dood kan altijd nog

‘Wat ik zelf in mijn omgaan met mijn handicaps heb ontdekt, is dat ‘het jezelf voorbereiden op crisismomenten’ juist niet is voorbehouden aan de tijden waarin er sprake is van chaos, zoals tijdens een opname in een ziekenhuis. Ik vraag om meer aandacht voor die trage vragen in ‘gewone tijden’, in dagen waarin we in rustiger vaarwater zijn. Dan kun je ontdekken wat je kompas is en uit welke bronnen je kunt putten om antwoorden te vinden om het leven richting te geven en houvast te vinden als lijden je treft.

Ik bedoel te zeggen: ‘God’ en de kerk lijken steeds meer uit ons leven, zowel binnen als buiten een zorginstelling verdwenen te zijn. Daar zijn vele redenen voor. Ik vind dat jammer. Volgens mij hebben we collectief behoefte aan ankerpunten, een leerschool voor het leven. Om met levenskunst te leven hebben we elkaar hard nodig.

Voor mij is de kerk zo’n ankerplaats. De kerk, de verhalen en de liturgie leren mij dat leven en sterven, loslaten en opnieuw beginnen, aandacht vragen en aandacht geven bij elkaar horen. En juist zoiets moeilijks hoeven wij niet alleen te doen. We hebben elkaar en God, de Ene, die de dragende is, de altijd aanwezige.

Een kerk, een christelijke gemeenschap, is meer dan een cursuscentrum of een ‘school voor praktische filosofie’. Het is ook meer dan een zorginstelling waar we in tijden van crisis opgevangen kunnen worden. Voor mij is het een thuis, ik ontmoet er de gemeenschap waar ik onderdeel van ben. Mensen die schouder aan schouder staan. Dat ik in de loop van de jaren met wat meer vertrouwen en weerbaarheid leef is eerder bijvangst dan doel.’

Deel van de lezing van dominicanes Holkje van der Veer op 9 maart tijdens het jaarcongres van zorgkoepel Reliëf in Doorn.