et seksueel misbruik in de kerk, waarover in Rome vorige week een bijzondere bisschoppensynode plaatsvond, noodzaakt niet alleen tot concrete maatregelen, maar roept ook de vraag op naar een fundamentele herbezinning op seksualiteit in een christelijk perspectief. Een essay van Erik Borgman.
Op www.debezieling.nl staat de tekst aldus aangekondigd: ‘Dat deze herbezinning al daadwerkelijk gaande is, bewijst de recente inspiratiedag in het Dominicanenklooster Zwolle onder de titel “Liefde, lijf en kerk: een mislukte drie-eenheid”.’
Erik Borgman o.p.
(…) De eigenlijke huwelijksdaad brengt, aldus Gaudium et Spes, ‘de wederzijdse liefde op een geëigende manier tot voltooide zelfexpressie’. De tekst gaat verder met: De daden… waardoor de echtgenoten in kuise intimiteit één worden betekenen en realiseren, mits menswaardig voltrokken, de wederzijdse zelfschenking waardoor de echtgenoten elkaar in gevend en ontvangend geluk verrijken (no. 49).
Ik snap wel dat u hier van deze formulering niet meteen opgewonden raakt, maar wat hier staat is zeer opmerkelijk. Er staat: goed vrijen is een concrete en belichaamde uitdrukking van een goede relatie, van het spel van geven en nemen, van de wederzijdse verrijking die er het hart van uitmaakt. Door te vrijen lever je je aan elkaar over, maak je je afhankelijk van de ander en probeer je de ander te geven wat zij of hij verlangt.
Dat is ook de betekenis van het op het eerste gehoor wat oubollige woord ‘kuis’ in dit verband. Kuis betekent niet dat je afziet van een al te grote hartstocht, of dat je onder de dekens vrijt en het licht uitlaat. Het betekent dat je de ander niet gebruikt ten dienste van je eigen doelen, in dit geval je eigen seksuele bevrediging.
Wij zijn geen middelen voor elkaars orgasme: als we van daaruit kijken naar hoe seksualiteit in onze cultuur verschijnt, op alle niveaus, dan is er wel het nodige te doen.
Lees hier de hele tekst.
Eerder verscheen:
Kan de crisis in de kerk genade zijn?
Het mag in de kerk wat intiemer
Liefde, lijf, loven
