Christus Koning, snotneus

Het is vandaag Christus Koning, het einde van het kerkelijk jaar. Volgende week begint alles weer met de advent, de tijd van verwachting. Nu vieren we de apotheose: Christus is koning. Van de geschiedenis, van het heelal. Van alle tijd en ruimte is hij koning. Hij, gestorven als een machteloze misdadiger. En als snotneus.

Ik vraag me wel eens af wat er gebeurd zou zijn als Jezus wel zijn levensherfst had mogen beleven. Stel nou dat hij, zoals bijvoorbeeld de Boeddha, een jaar of 80 had mogen worden en in vrede had mogen sterven, omringd door zijn leerlingen… Welke leer had hij dan achtergelaten?

(…) Wat ga je zien als je je omkeert? Als je ziet dat jij krijgt wie je bent? Als je ziet dat jij wordt als je jezelf geeft? Wat betekent dan: het Rijk van God is nabij?

Er is maar één wereld en die is heilig. Er is niet een seculiere en een religieuze, niet een zondige en een zuivere, niet een stoffelijke en een geestelijke wereld. Er is maar één wereld en die is heilig. Alles is doordesemd van God. Zelfs een stukje brood, alledaagser kan het niet, kan het allerheiligste zijn. Net zoals jouw en mijn rafelige bestaan.

Kijk dan, kijk nou goed! En raak het aan, wees er in communio mee, in verbinding.

Dat klinkt mooi, maar ik bedoel het niet zoet. Het is namelijk heel moeilijk. Want het betekent dat je ook in verbinding moet zijn met waar je van terugdeinst: een ongemakkelijke waarheid. Je pijnlijke gevoelens. Iemand die je veracht. Verval en dood, in jou en om jou.

*

Uit de toespraak van Arjan Broers in de Dominicus Amsterdam op 25 november 2018. Lees hier de hele tekst.