Laatste boek van prediker Jan Nieuwenhuis

BIJ TIJ EN ONTIJ – preken op hoop van zegen, door Jan Nieuwenhuis, een uitgave van de Dominicuskerk.

Verkrijgbaar bij de boekentafel in de kerk of bij Boekhandel Kirchner, Leliegracht 36, 1015DH Amsterdam, info@boekhandelkirchner.nl. Prijs €15,- (excl. verzendkosten). Geïllustreerd, 136 blz. Met een inleiding van Henk Hillenaar en een portret van Pieter van der Ven.

Lees hier een vraaggesprek met Jan Nieuwenhuis: ‘Weet je wat je doet? Je doet wat je kunt’

Lees hier een verslag van de presentatie op 6 januari 2019.

Pieter van der Ven, oud-Trouwjournalist, schrijft in de Dominicuskrant van de Amsterdamse oecumenische gemeenschap:

‘Van de laatste 25 jaar van zijn werkzame jaren in de Dominicus heeft Jan 25 preken uitgekozen, losjes verspreid over de cyclus van het kerkelijk jaar – advent, kerstmis, veertigdagentijd, pasen, pinksteren enzovoorts, afsluitend met zijn feestelijke preek uit 2014, toen hij 90 werd, met taart en wijn na.

(…) Bij tij en ontij bevat “preken op hoop van zegen”. De lichte toets, de luchtige kwinkslagen over vroeger thuis of over zijn biechtstoel, waar hij ooit mannen vergaf die naar de dames-op-de-hoek waren geweest en waar nu stofzuigers en bleekmiddelen staan: speels draait hij vandaar de diepte in – nee, niet de diepte van vrome gezichten, moetende plichten, wijzende vingers, maar van de vinger die de zere plek aftast, de stem die maar klopt aan het gehoorbeen, de radeloze blik van een kind ten prooi aan honger, oorlog, cholera.

Met dit boek is deze preken van toen een tweede leven gegund. De predikbroeder met zijn krachtige, bronzen stem kun je niet meer horen. Maar je kunt zijn woorden lezen, hapje voor hapje proeven op de tong – als van het beste dat deze keuken ooit heeft gebrouwen aan zegen, hoop en troost.’

Jan Nieuwenhuis o.p. Foto Arjan Broers

‘Eigenlijk is de Bijbel een en al lied en poëzie. Wat jammer dat ze er proza van hebben gemaakt, feit, leer, gebod, abstractie.’ (Over het Hooglied)

‘Ooit stond ik 2000 km ver in Efeze aan Johannes’ graf – onder de blote hemel, alles doodstil. Ik dacht terug aan die andere leerling, Petrus. Zijn graf in Rome, een en al pronk en praal en drukte. De geschiedenis had er anders uitgezien als hij, Johannes, en niet die ander de rots van Jezus’ boodschap was geweest.’ (Pinksterpreek)

‘Thomas – Didymus (Tweelingbroer) – was er niet, toen, net zo min als ik, zijn broer. Uiteindelijk herkent Thomas hem niet aan zijn gaafheid maar aan zijn wonden, zijn gebrokenheid. Ook ik, Thomas’ broer, heb geen onaantastbare God, geen ongebroken licht, geen ongebroken brood. De wonden openbaren de Eeuwige.’ (Paaspreek)

‘Tweemaal wordt het gezegd, want niemand mag het voorbijzien: het kind is het teken. Niet de vader of de moeder, niet de mens in zijn of haar kracht en volwassenheid, die het kan en die het weet. Maar het kind, in zijn meest weerloze gestalte.’ (Over kinderen)

‘Dag in dag uit ervaar ik dat dit lijf me begint te ontschieten. Dit lijf verslijt en stopt een keer. Maar ben ik dan dood? Ik ben toch veel meer dan dit lijf. Dat lijf houdt op, maar ik niet. Ik ben ook buiten dit lichaam, deze ogen, deze stem, ik ga er uit, ik verlies mijzelf. Maar op die dag hoop ik te zeggen: ik was J.N. en ik ben nog J.N.
Ik ben tijdloos. Ik word wakker en ik ben. Nog steeds.’ (Laatste preek, 90 jaar)

* * *

Jan Nieuwenhuis: een ware predikbroeder onder andere predikers. Als hij de beurt had leek de kerk beter gevuld dan anders.
[Voorwoord – Een halve eeuw Dominicuskerk, door Henk Hillenaar]

Johannes de Adelaar, hoogbedaagd, verbannen naar Patmos, der dagen zat. Jan Nieuwenhuis, hoogbedaagd, na een halve eeuw weggerukt uit Amsterdam; eenzaam in zijn rolstoel in Aqua Viva, Nijmegen. Wat wordt nog gedroomd over Levend Water, over Geest en Bruid, die zeggen: ‘Kom!’?
[Nawoord – Jan Nieuwenhuis, een portret, door Pieter van der Ven]

*

Zie bovenaan dit artikel voor de bestelgegevens.