lleen wie déze wereld liefheeft, mag in een nieuwe wereld geloven.
Theo Menting o.p.
Ik word ook niet vrolijk wat van er in onze wereld gaande is. Ik heb grote zorgen over waar dit allemaal toe gaat leiden. Hoe lang duurt het voor ons allemaal echt raakt: die dreiging van terreur, geweld, dat populistische geschreeuw, de intolerantie, de alsmaar groter wordende kloof tussen arm en rijk, de onverdraagzaamheid, de korte lontjes en verschrikkelijke beelden van ziekte, honger, oorlog en armoede, de natuurrampen?
(…) Zo zeker als de barre winter straks weer voor de zachte zomer wijken moet, zo zal spoedig deze tijd met zijn ontberingen ruim baan moeten maken voor de nieuwe tijd die God beloofd heeft. (…) Het kan geen kwaad om vandaag te leven alsof het koninkrijk morgen aanbreekt. Daar hopen wij op, dat geloven wij, tegen beter weten in.
Maar om dat geloof brandende te houden, is er meer nodig. De Duitse theoloog Dietrich Bonhoeffer leert ons onderscheid te maken tussen de laatste en de voorlaatste dingen. In het laatste gaat het om het christelijk geloof, zo stelt hij, in de enge zin des woords, met name om het vertrouwen op de genade van God, terwijl het in het voorlaatste gaat om het leven, dat wil zeggen om het wereldlijke leven dat men in en vanuit het geloof leeft.
Deze wereld, deze concrete wereld van vandaag, komt vóór het laatste. Alleen wie déze wereld liefheeft, mag in een nieuwe wereld geloven.
Deze wereld liefhebben. Ga er maar aanstaan. Toch is het de enige manier om te blijven geloven in dat wat komen zal in ’t laatste van de dagen. Het is je durven toevertrouwen aan Christus, in wie God en mens één geworden zijn. In Christus heeft God concreet gestalte gekregen, is hij volledig mens geworden als wij. Is hij ten volle van deze wereld geworden.
Deze wereld, geen andere dan de onze.
Uit de overweging van lekendominicaan Theo Menting in de kloosterkapel van Huissen, 18 november 2018. Lees hier de hele tekst.
