alf mei vertrok Aalt Bakker, directeur van het Dominicanenklooster Huissen, op de fiets naar Rome. Tijdens deze pelgrimage van vijf weken werd tot zijn eigen verrassing Maria 'dé vrouw van mijn reis’.
Aalt Bakker. Foto: Enis Odaci.
Het hele reisverslag is te lezen op www.blog.kloosterhuissen.nl
(…) Ik merkte dat ik mezelf op de fiets niet kon ontlopen of afleiden en dingen niet kon onderdrukken. ‘s Morgens bedacht ik soms waar ik die dag over na wilde denken. Maar zo werkt het niet.
In de rust en de stilte kwamen dingen uit diepere lagen naar boven en ook dingen die tijdens de reis gebeurden. Het had niets met denken te maken. Ik wilde begrijpen waarom die dingen naar boven kwamen, maar dat lukte niet. Het waren dingen waar ik normaal zomaar aan voorbij ga.
Mijn ziel liet zich horen, zo voelde het. Ik voelde geluk bij dingen die fijn waren in mijn leven. Ik voelde me weer zondagskind en was blij dat ik leef in liefde en vertrouwen. Die gevoelens geef ik vaak erg weinig ruimte.
Ik voelde ook pijn opkomen bij dingen die ik lastig heb gevonden in mijn werk en privé en die me veel hebben gekost. Ik stond me amper toe om hiermee moeite te hebben, omdat ik vond dat ik dat toch aan moest kunnen en omdat ik het relativeerde. Het toestaan van die gevoelens gaf ongelooflijk veel ruimte. Het maakte me gelukkig en van die lastige dingen voelde ik me bevrijd.
Tijdens een verblijf in een klooster in Oostenrijk zongen de cisterciënzers steeds weer: “Maria hilfe uns.” Het ging me enorm tegenstaan. Op de laatste avond in het klooster las ik een tekst van Meister Eckhart: als je jezelf liefhebt, dan heb je alle mensen lief. Heb ik mezelf lief zoals ik ben? Het werd een onrustige nacht, omdat ik mezelf liefhebben steeds koppelde aan wat ik doe.
Lees hier het hele verslag.
