Wat is echte groei: dat ik mij doe gelden of dat er in mij ruimte komt voor de ander?’
Woord en wederwoord. Iets te zeggen hebben én luisteren. Dat heeft gevolgen voor mensen die verbonden zijn met de orde van de prediking. Een oud verhaal gaat daarover: het gesprek van Dominicus met de herbergier. Hoorden de middeleeuwen in dit verhaal hoe de waarheid het wint van de ketterij, de postmoderne tijd hoort vooral hoe Dominicus luistert en leert. Ik voor mij houd het erop dat beiden wijzer zijn geworden van dit gesprek.
Vandaag, in Nederland, komen predikers vooral agnosten tegen. Het verhaal van Gods geliefde gaat rondzingen en wordt nietszeggend als het niet voortdurend wordt bevraagd en uitgedaagd door de twijfels van nu.
Zes jonge schrijvers gingen in retraite in een van onze kloosters. Zij namen deel aan de gebedstijden, spraken met een broeder en schreven erover. ‘Ik had een doodgeboren dialoog verwacht’, tekent een van hen op. ‘Maar onze dialoog was zoekend. Van de kloosterlijk traditie, zo zei een van hen, mocht alles veranderen. Op één ding na: de liefde, de gemeenschap. “Zou jij willen leven in een wereld zonder liefde?”, vroeg hij mij. De volgende dag merkte ik dat het gesprek me had geraakt en me bezig bleef houden’.
Hier geen zekerheden waarmee de een de ander doodslaat, maar vragen die beiden wakker houden en in beweging: Is ons bestaan ten diepste lot en toeval, of dat wij ‘gezien’ zijn, gewild en bedoeld? Ben ik het centrum of is mijn leven een opdracht: om ergens toe te dienen? Wat is echte groei: dat ik mij doe gelden of dat er in mij ruimte komt voor de ander?
—
Uit de preek van Jozef Essing o.p. van 5 augustus 2018 in de Dominicus Utrecht. Lees hier de hele tekst.
Jozef Essing (geheel rechts) was een van degenen die bij de pelgrimstocht zijn jongere medebroeders bij de stadsgrens opwachtten.
