Toch klinkt in het oorverdovende lawaai van onze tijd voortdurend die stem: “Wie ben je, mens?”, “Waar is je broer?”, “Waar is je zuster?” Een stem die klinkt van meet af aan.’
Wij bestaan dankzij en omwille van de ander. In de ander ontmoeten wij onszelf. Niemand is alleen op de wereld. Tenminste, dat hoop je. Dat zou je willen. Maar, honderden vrienden hebben op bijvoorbeeld Facebook is nog geen garantie dat er werkelijk iemand in je leven is die ten diepste jouw vriend of vriendin is.
Ontluisterend was het gesprek met een groep jongeren die mij lieten weten dat ze gemiddeld vierhonderd vrienden op Facebook hebben. Op mijn vraag hoeveel échte vrienden ze hadden, moesten velen het antwoord schuldig blijven. Misschien één of twee …
(…) Er wordt een beroep op je gedaan. Om de ander te zien en te horen. Je komt als geroepen wanneer je op de ander afstapt. Je maakt je los, je bevrijdt jezelf van de mensenmassa die aan je kleeft en je ontmoet daadwerkelijk een mens. In die ontmoeting kan het gebeuren dat je weer bij jezelf komt. De ander, jij, die mij tot ik maakt.
*
Uit de kloosterblog van lekendominicaan Theo Menting, die in het klooster van Huissen diverse programma’s begeleidt. Klik hier voor de hele tekst, onderaan die pagina vind je links naar programma’s.
Klik hier voor de Kloosterbrief van Huissen van juli en augustus.
