Deze stad Gods: afscheid van Rotterdam (1)

Dominicanen Ben Vocking, Martin Vijverberg, Leo de Jong, Jan Vijverberg en Jan van Duijnhoven vormen de communiteit die eind juni wordt opgeheven. Wat hebben zij gedaan als predikers in het hart van Rotterdam? Hoe hebben zij de stad zien ontwikkelen? En wat wensen ze hun opvolgers toe? 

Mijn eerste kennismaking met Rotterdam vond plaats in 1981. Na 6 jaar op Puerto Rico en 9 jaar in Perú kwam ik in deze stad terecht. Wordt er tegenwoordig nogal eens naar voren gebracht dat Rotterdam vele arme wijken heeft, toen ik hier kwam werd mij nog wel eens gezegd: ga maar eens kijken in het Oude Noorden; dan zie je wat armoede is. En als ik dan terugkwam zei ik: het valt nog al mee. De bril, die ik vanuit de slums in Lima op had, schoof andere beelden naar voren dan deze. Inmiddels heb ik echter wel ontdekt, dat er ook hier arme mensen zijn.

Ik kwam – na enig zoeken- terecht in de Surinaamse parochie van Rotterdam. Vanuit mijn ervaringen in Perú (de poging dicht bij mensen aan de economische onderkant te staan) vond ik de keuze voor mensen-van-elders-gekomen bijna vanzelfsprekend, met daarnaast aandacht voor de vredesbeweging (IKV) en Solidaridad, de actie voor Latijns Amerika.

Ik vond het voor de hand liggen om als dominicaan te proberen dicht bij mensen te staan, en een poging te ondernemen om iets bij te dragen aan gerechtigheid. Dominicaan-zijn heeft alles te maken met het naar voren brengen én beleven van de Blijde Boodschap van Jezus: de vermenselijking van deze wereld.

Rotterdam was en is een stad met een zeer gemengde bevolking. Bijna de helft van de inwoners komt uit andere landen. Het is mooi om de vele vlaggen te zien langs de Boompjes.

Er waren vele migrantenparochies. De grootste parochie van het bisdom was (en is) de Portugees-Kaapverdiaanse met opvallend veel jongeren. Daarnaast hadden we in deze stad een Antilliaanse, Surinaamse, Poolse, Filipijnse, en Kroatische parochie. De idee was: geef aan mensen een plek waar ze zich thuis kunnen voelen. Maar zorg tegelijk er voor, dat er contacten met de Nederlandse parochies ontstaan. Niet op alle plekken lukte het om die contacten te hebben. Zuster- en broederschap is meer een opgave dan een werkelijkheid.

In de begintijd waren de kerken nog zeer bezet. In de laatste 30 jaar is de verbondenheid met kerken zeer afgenomen. Mensen denken minder institutioneel, en minder dogmatisch. En daarin worden we bepaald niet geleid door de door de twee vorige pausen benoemde bisschoppen.

Een belangrijk gebeuren, wat ik meemaakte was een anti-racisme training. Er is nooit iets zo op mijn huid gekomen als de ervaring hoe het racisme tot in onze vezels zit.

En dat bewustzijn hielp om op een andere wijze met mensen-van-elders om te gaan, met name ook die mensen, die in hun familie met slavernij waren geconfronteerd. Dat zit heel diep bij mensen.

Als we vanuit de boodschap van Jezus durven te spreken over onze taak om de samenleving te vermenselijken dan is het zaak om in deze stad te werken aan grondige contacten tussen de mensen die hier wonen. Het onderlinge gesprek moet meer en meer van de grond komen tussen de op heel verschillende wijze denkende en handelende mensen. Er is hier al een begin aan gemaakt. Maar dat moet verder voortgezet worden. Ik denk daarbij ook aan de welzijnsorganisaties MARA en SAMEN- 010, die vele goede initiatieven hebben genomen en onze buren zijn op het Hang.

Verdere verindividualisering van de ‘samen’-leving drijft ons verder en verder uit elkaar. Daar mogen we ons niet bij neerleggen.

Ben Vocking o.p.

*

Het afscheid van de broeders is op zondag 24 juni in de kerk van Het Steiger, in en na de vesperviering van 15.30 uur. Lees meer.