lsof er ook zoiets als laagtevrees bestaat.
De bouwers van Babel zijn bang dat ze naamloos zullen worden, en over de hele aarde verstrooid, zo lazen wij. Bang dat ze naadloos op zullen gaan in de rest van de wereld, even afhankelijk van de grond als de planten, evenzeer aangewezen op voedsel en beschutting als de vogels, net zo deel van het landschap als de andere dieren. In de hemel moeten wij zijn, zo menen zij. Daar wordt uitgemaakt wat belangrijk is en wat niet, daar wordt de geschiedenis geschreven en wie schrijft die blijft, die maakt naam.
(…)
Kunnen we weerstaan aan de laagtevrees, is de vraag op deze laatste zondag voor Palmzondag. Kunnen wij weerstaan aan de angst om niemand te zijn of te worden, een angst die gemakkelijk leidt tot het besluit hoe dan ook een naam voor onszelf te maken?
Kunnen wij zonder reserve afhankelijk zijn, van wat we ontvangen van de aarde en die haar bewonen, van wat er gebeurt met de aarde en die haar bewonen, van Gods belofte leven en toekomst te gunnen aan de aarde en die haar bewonen?
Als wij dat kunnen, dan kunnen we weer vruchtbaar zijn, en aan die toekomst bijdragen. Ook al doorzien wij zelf niet helemaal hoe.
*
Begin en einde van de preek van Erik Borgman in Zwolle op 18 en 19 maart 2018. Lees hier de hele tekst
