ominicaan Ernst Jozef Marijnissen overleed op 10 februari 2018. Hij was 91 jaar oud, 71 jaar dominicaan en 66 jaar priester. Onderaan dit in memoriam staan diverse links naar zijn levenswerk.
Ernst Jozef werd geboren op 31 maart 1926 te Amsterdam als zoon van de Antwerpse vader Jozef Franciscus Marijnissen en de Amsterdamse moeder Maria Cornelia Bakker.
Hij groeide op in Nijmegen. Daar ontdekte het jonge gezin de kerk, de kapel van het Albertinum, in 1937 vanwege een contact met de dominicaanse moraaltheoloog Jan Kors. Moeder, zoon en zus die nog niet gedoopt waren, werden gedoopt.
Ernst Marijnissen o.p.
Ernst volgde als externe het voortgezet onderwijs aan het Canisius College. Aanvankelijk was het zijn bedoeling om medicijnen te studeren, maar hij koos er voor om dominicaan te worden.
Direct na de oorlog begon hij aan het noviciaat en op 18 september 1946 legde hij zijn tijdelijke professie af. Na zijn grote professie werd hij op 22 december 1951 tot diaken gewijd en op 20 juli 1952 door Mgr. Van Velsen priester.
Na zijn lectoraatsexamen in 1953 behaalde hij in de zomer van 1955 zijn doctoraal theologie. Daarna ging hij naar Rotterdam. Hij werd godsdienstleraar-moderator op de MMS van de dominicanessen van Voorschoten en hij ging assisteren in eerst de O.L.V. Koningin van de Allerheiligste Rozenkrans en later de St. Dominicus.
In 1959 verhuisde hij naar Leeuwarden op verzoek van provinciaal Jansen om te gaan werken bij de Open Deur en te assisteren in de parochie van de h. Dominicus.
In eerste instantie was de Open Deur gericht om de niet-katholieke partij bij mensen met een gemengde verkering, door middel van catechese op te nemen in de katholieke kerk. Later werd de opdracht verbreed, iedereen kon bij de Open Deur terecht en ze ontwikkelde ook buitenschoolse catechese.
In januari 1969 werd Ernst deken van het dekenaat Leeuwarden. Vanuit zijn werk voor de Open Deur en als deken kwam hij steeds meer in de catechese terecht.
Hij werd voorzitter van de Nationale Raad van de Katechese (NRK) en het Hoger Katechetisch Instituut (HKI). Dit bracht veel werk en veel reizen met zich mee, maar ook teleurstelling in de kerkelijke hiërarchie.
In 1979 legde hij de functie van deken neer. Na gesprekken met Eric Rodenburg besloot hij om een sabbatical te nemen en te verhuizen naar het klooster te Huissen.
In september 1981 werd hij tot prior gekozen van de Huissense communiteit en drie jaar later herkozen. Eerder was hij ook al twee termijnen prior in Leeuwarden geweest. In Huissen werd hij actief als staflid en later voorzitter van het dominicaans toerustingswerk. En jarenlang was hij hoofdredacteur van het Tijdschrift voor Geloof Onderweg.
Toen hij startte met Bijbelse leerhuizen bleek dat werk op zijn lijf geschreven te zijn. Hij begon met een vier jaar durend leerhuis over het Johannesevangelie. De vruchten van deze tachtig bijeenkomsten heeft hij verwerkt in een serie boeken over het Johannesevangelie. Later zouden nog vele leerhuizen volgen, soms afgesloten met een boek.
Hij bouwde een geweldige doorleefde bijbelkennis op. Zijn wijsheid deelde hij graag met mensen als een echte verkondiger.
Zijn beeld van de rooms-katholieke kerk verschoof door de jaren heen radicaal. In 1965 schreef hij aan de provinciaal: ‘Mag ik een celebret vragen want Ik behoor nog tot de oude stempel die ook tijdens de vakantie graag wil Mislezen.’
Tijdens zijn toespraak in juli 2017 bij de presentatie van zijn laatste boek ‘De Waterdruppel. Weg van God’, had hij het vooral over de zwaarlijvigheid van de kerk met haar gezellinnen van gemakzucht en zelfgenoegzaamheid.
Ernst werd na zijn hectische tijd in Leeuwarden een man van de regelmaat en vaste gewoonten zoals zijn vakanties in Berchtesgaden en zijn vrije woensdagen die hij sinds 2013 zich permitteerde en het liefst doorbracht te Nijmegen.
Een hechte band had hij vooral met George en Maria van Waesberge, zijn zus Elze-Marie en zijn nichten Anita en Eleanor en hun partners Pieter en Eugène.
Tot op hoge leeftijd bleef hij vitaal en als verkondiger actief. De laatste maanden nam zijn energie af en in de laatste week van zijn leven die hij doorbracht in het ziekenhuis werd hij geconfronteerd met zijn lichaam dat hem steeds meer in de steek liet. Op zaterdagmorgen toen het nog nacht was, is hij rustig ingeslapen.
Moge deze verkondiger in hart en nieren rusten in vrede in het huis van de Heer.
*
Zie ook:
‘Ik kende hem niet, wonderlijk hè?’ – preek bij de uitvaart, door Henk Jongerius o.p.
‘Ik ben blij dat God een mysterie blijft’. Interview van Arjan Broers voor Volzin, zomer 2017.
Verschenen: De Waterdruppel. Weg van God
‘Terug naar je verleden’ (1)
Terug naar je verleden (2) – Interview door Ben Vocking o.p. en Wil Vermeulen o.p., maart 2017.
Boeksignalement: Het lied van de oprechte mens (2009)
Dominicaan zijn in deze tijd – een eigen tekst uit 2016.
En verschillende kleine stukken:
Mensen van de Weg: ‘We volgen geen kaart maar een mens, geen reisgids maar een levend Woord’.
Over olifanten en de drie-eenheid: ‘Kom je ons wéér een verhaal vertellen? Jazeker, daar begin ik mee.’
Rustig maar. Begin opnieuw! ‘Jezus laat de leerlingen, dus ook ons, opnieuw zien wat het betekent tot het godsvolk op aarde te behoren.’
Nog meer? Zoek hier.
