Op 14 februari 1919 werd Henricus Nooijen, Hein, geboren te Bakel in een boerenfamilie. Zijn ouders waren Bernardus Nooijen en Maria van Scheepstal en ze kregen in totaal vijf zonen en drie dochters.

Na zijn noviciaat in de orde van de dominicanen legde Hein op 18 september 1939 zijn tijdelijke professie af in het klooster te Huissen. Reginaldus werd zijn kloosternaam.

Zijn opleiding volgde hij in de tijd van de Tweede Wereldoorlog, waardoor hij onder meer in Reuver terecht kwam. Daar werd hij op 26 juli 1944 tot priester gewijd. Na zijn opleiding werd hij bestemd voor de missie.

In september 1947 kwam hij op Curaçao aan, samen met zijn klasgenoten George Lensen, Gerard Anink en Bruno Fick. Dit schiep een hechte band tussen hen.

Van 1947 tot en met 1953 was hij werkzaam in de parochies van Curaçao, resp. Pietermaai, Santa Rosa en Groot-Kwartier. Van 1954 tot en met 1960 was hij eerst bouwpastoor van Antriol, en later pastoor van Kralendijk, beide op Bonaire. Van 1961 tot en met 1967 was hij pastoor te Noord (Aruba). Vanaf 1968 tot 1980 was hij als pastoor weer werkzaam op Curaçao: Brievengat, Santa Rosa en Janwe. En van 1981 tot en met 1989 was hij wederom pastoor te Antriol op Bonaire. Vanaf 1990 woonde hij als emeritus aan de Reigerweg te Curaçao.

Als pastoor probeerde hij dicht bij de mensen te staan. Dit deed hij door hun geschiedenis te leren begrijpen, want ‘als je mensen wilt leren kennen, moet je iets van de geschiedenis weten.’

Hij deed o.a. onderzoek op basis van doopboeken en parochiekronieken. Hij verdiepte zich eveneens als amateur-archeoloog in het leven van alledag van de mens in vroegere tijden. Vanaf 1951 schreef hij veel historische boeken en artikelen.

Van jongs af aan bleek Hein een open geest te hebben. Zo had hij een grote belangstelling voor de evolutie van de natuur. In zijn spirituele ontwikkeling hadden de volgende vier personen een grote invloed op hem: Teilhard de Chardin, Etty Hillesum, goeroe Mayi en prinses Irene. Hun boeken heeft hij stukgelezen. Volgens Hein ‘schouwden deze mensen “het bestaan”, zien of voelen zij de oerbron, de oorsprong van het bestaan, het leven.’

Hein beoefende jarenlang yoga als vorm van meditatie, een niet-nadenken om alles, schepping en God, als eenheid te zien en te ervaren.

In 2008 kwam hij terug naar Nederland en ging wonen in het Maria Convent te Berg en Dal. Begin 2013 verhuisde hij naar het Berchmanianum te Nijmegen. Op 8 augustus 2014 vierde Hein daar zijn 75-jarig professiefeest en zijn 70-jarig priesterfeest.

Gedurende zijn hele leven bleef hij sterk verbonden met zijn Brabantse familie.

Zijn slechthorendheid en slechtziendheid verergerden. Een boek lezen, tv kijken of een lang gesprek voeren was niet meer mogelijk.

Zijn leven werd meer een stiltemeditatie. Dat wat hij vroeger vrijwillig beoefend had, moest hij nu noodgedwongen aanvaarden. Zijn leven werd een wachten op de dood. Maar ook dit kon hij realistisch onder ogen zien.

De laatste tijd werd het wachten op de dood steeds meer een verlangen naar de dood.

Op Eerste Kerstdag rond het middaguur gaf hij zijn adem terug aan God, zijn en onze schepper. Moge deze tevreden en markante dominicaan geborgen zijn in Gods eeuwige licht.

De eucharistie bij zijn afscheid hebben we gevierd in de St. Dominicuskerk te Nijmegen, op woensdag 3 januari 2018, waarna hij begraven is op het kerkhof van de dominicanen aan de Willem Schiffstraat.