e kerk kan geen kerk blijven, maar moet zich steeds opnieuw laten roepen.’
Oudewijkenpastoraat wordt doorgaans gezien als een marginale vorm van kerkzijn, eerder een dienst van de kerk aan de samenleving dan een volwaardige vorm van kerkelijke presentie. Maar bij het lezen van de dissertatie van Van Waarde dacht ik dat het bij uitstek doet waar het in de kerk om gaat.
Oudewijkenpastores bepreken de mensen voor en met wie zij werken niet, maar zij verkondigen door hun benadering dat zij van waarde zijn. Dat is een boodschap die mensen niet alleen in directe zin goed doet, maar die het mogelijk maakt dat mensen opstaan uit hun gevangenschap in zelfverachting en onvermogen.
Dit is, zou ik zeggen, de eerste taak van de kerk: niet om zichzelf in stand te houden, maar om zo naar onze wereld te kijken dat de werkzaamheid van Gods vernieuwende Geest daarin zichtbaar wordt. De kerk bezit niet een waarheid die elders niet gekend wordt, maar belichaamt in de Geest de ruimte waarin nog ongekende waarheid aan het licht kan komen.
(…) De kerk kan geen kerk blijven. Zij moet zich steeds opnieuw laten roepen kerk te zijn door het rijk van God dat zijn nabijheid toont en dat steeds weer mensen in dienst neemt om eraan te bouwen en het te verkondigen.
*
Klik hier voor de hele tekst: www.debezieling.nl
Foto uit brochure netwerk DAK. De tekst hieronder is een deel van een column van Erik Borgman op debezieling.nl
