Agnes was een heel bijzondere moniale zuster. Altijd was ze een trouw lid van onze Utrechtse Dominicaanse Familiegroep. Daar had ze een speciale inbreng, een contemplatieve inbreng zou ik het willen noemen.

Al in haar jeugd werd Agnes lid van de derde orde van de dominicanen. Ze zocht de stilte, trad later in bij de monialen in Venlo en ‘verdween achter de tralies’ zoals haar familie beklemtoonde tijdens de avondwake.

Toentertijd nam je werkelijk afscheid van je familie. Die kon op bezoek komen, maar de zuster zat dan wel achter een dubbel hek. Aanraken was er niet meer bij, hoewel kleine kinderarmpjes door de tralies heen nog net wel haar vingers konden raken.

Twintig jaar heeft Agnes in de stilte geleefd, met het getijdengebed en een strenge dagorde. Het pastoraal concilie opende deuren naar de wereld en ook in het klooster in Venlo werd een raam opengedaan.

De zusters gingen buiten het klooster deelnemen aan gespreksgroepen. Agnes vroeg toestemming om theologie te studeren en buiten het klooster te leven en kreeg die toestemming. Ze woonde op kamers en gaf les op school.

In die tijd ontstonden ook allerlei ‘religieuze experimenten’ buiten de kloosters: kleine leefgroepen met leden van vaak diverse achtergrond. Ook Agnes wilde haar religieuze bewogenheid meer in het ‘volle leven’ gestalte geven. In Wageningen vormde ze met twee Franciscanessen en een Claris een religieuze leefgemeenschap. Deze zusters hebben voor Wageningen veel betekend.

Hoewel Agnes tenslotte alleen overbleef, ging ze niet terug naar haar medezusters in het klooster. Wel onderhield ze daar – zolang ze mobiel was – goede contacten, deed ze mee aan retraites en gezamenlijke bijbelstudie. In Wageningen nam ze deel aan talloze groepen: tijdens de avondwake staken die allemaal een kaars aan bij de baar, om haar nog een laatste keer volop in het Licht te zetten.

De Vierde Wereld-beweging had Agnes’ hart en ze was lid van de SP. Enkele keren was ze lijstduwer van die partij en ze zou op haar 90^e verjaardag de zilveren speld van de SP krijgen.

Ze participeerde in netwerken voor armoedebestrijding, vluchtelingenopvang en vrouwenrechten; ze was zeer voor oecumene en ging voor in oecumenische vieringen; ze beoefende Zen en ze was nauw betrokken bij haar familie.

Maar bovenal bleef Agnes moniale, ze straalde rust uit en was bedachtzaam. Ze was niet zozeer van de actie, maar vooral van het aanwezig zijn. Het is haar gelukt een contemplatieve vrouw te zijn middenin de wereld.

Op Aswoensdag op weg naar de kerk is ze gevallen. De gevolgen waren ernstig en uiteindelijk is ze daaraan overleden. ‘Ik heb een mooi leven gehad’, zei ze, en ‘Het is goed zo’.

Zo moesten we op 4 april afscheid van haar nemen, net voor haar 90^e verjaardag, op 8 april.

In de kist lag ze in haar habijt… terug naar het begin…

Als motto voor haar overlijdensbericht had Agnes gekozen:

  De grazige weiden, de stille wateren,

  ik heb ze gezocht en inderdaad gevonden,

  ze waren nog mooier dan mij was beloofd. Prachtig!

  Rutger Kopland (naar psalm 23)

Carolien Luijt