n de 'ketting van predikers van hoop’ van de Europese lekendominicanen is het de beurt aan Nederland. Drie van hen schreven een verhaal, die op deze site in het Nederlands verschijnen. Tot slot: Kees Nypels over zijn ervaringen in het onderwijs.
Klik hier voor de Engelse versies van de verhalen op de site van de Europese lekendominicanen
Kees Nypels is lekendominicaan en werkte tot zijn pensioen in het onderwijs.
Hoe zien mensen aan mij dat ik dominicaans ben? Dat ziet men niet. Toch wist op mijn werk iedereen het, denk ik. Onder mijn kleding draag ik altijd het dominicaanse kruis en in de wandelgangen en in de docentenkamer praatte ik erover. Ik heb er ook wel eens iets van gezegd als een collega een gore of discriminerende mop vertelde. Daarna hoorde ik wel eens: ‘Niet verder vertellen hoor, Kees komt eraan’.
Is dat dominicaans? Nee.
Een ander voorbeeld: als er problemen waren omdat ouders vakkleding of boeken niet konden betalen, kwam men bij mij. Soms wist ik een oplossing. Toen een leerling eens niet mee kon met een excursie omdat hij onvoldoende geld had, heb ik hem spontaan € 50,- gegeven. Twee maanden later kwam hij het terugbetalen.
Natuurlijk kan dit geen regel zijn, maar toch…..
Nog een voorbeeld: islamitische leerlingen vroegen mij of ze ergens mochten bidden. We regelden provisorisch een plaats en in de nieuwbouw kwam een stilteruimte die ik mocht invullen.
Is dat dominicaans? Nee.
Toch wist iedereen dat ik lekendominicaan ben en mochten ze me erop bevragen. En als ik weer naar Frankrijk ging om een weekje retraite te vieren bij de zusters, dan bevroeg men mij daarop en wilde men weten hoe het er aan toe gaat in het klooster.
Iemand die mij kent zei mij: ‘Kees, je was dominicaans op je werk’. Volgens mij straalde ik dat ook uit, maar ik zag het meer als algemeen christelijk. Hoe ga je met mensen om?
Als ik leerlingen zag met een rozenkrans om hun nek vroeg ik wel wat het voor hen betekende. Soms bleek het een herinnering aan opa of oma, of gewoon omdat ze het leuk vinden. Als ik ze vertelde wat je ermee kunt doen, dan konden ze heel geïnteresseerd luisteren.
Ik werkte op een openbare school en mijn rector organiseerde op Goede Vrijdag altijd een studiedag. Toen ik een van de vijf teamleiders werd, hield dat op. Dat kwam niet door mij – of misschien zonder dat ik het wist. Maar ik merkte dat het respect afdwingt als je open over je geloof kunt praten.
Voor mij is dit inmiddels gewoon, maar als ik het zo aan jullie vertel vind ik het ook wel bijzonder.
*
Eerder verschenen verhalen van gevangeniswerker Aart Geervliet en van pastor in een psychiatrisch ziekenhuis Roy Clermons.
Meer weten over de lekendominicanen?
