aterdag viert Henk Jongerius zijn 75e verjaardag en 50e priesterfeest met een lieddag en de presentatie van drie boeken tegelijk! In Volzin portretteerde Bert van der Kruk hem via een gedicht. Een fragment.
‘Ik ben een stille man waar God mee speelt – die regel raakt me altijd weer. Zo kan het leven soms aanvoelen, ook voor mij: dat er met je gespeeld wordt. Wanneer? Nou, bijvoorbeeld als de communicatie met mensen om je heen stagneert of verkilt. Als de mensen je niet zien staan of zitten. Als je je niet herkend voelt of wordt afgewezen. Als je denkt: waarvoor doe ik het allemaal?
Je kan dat allemaal als lot ervaren. Het kan ook zijn dat je je ondanks dat wél in Gods hand weet. Maar dan word je ook uitgenodigd om het kind in jezelf wakker laten worden.
Waarom lukt het zo vaak niet in onze communicatie? Omdat je gehinderd wordt door vooroordelen over de ander. Het is de kunst om je je daarvan bewust te zijn en vanuit een zekere ontspanning weer oorspronkelijk naar mensen en dingen te kijken.
Of ik daarmee ook zelf een stille man ben? Nou, bepaald niet altijd. Ik kan reuze assertief zijn; mijn omgeving zegt: alert en lik-op-stuk. Dat heb ik van mijn moeder.
Mijn vader was de stille man. Zelf heb ik die tweekantigheid in me. De stilte is me lief en vormt de basis van ons religieuze leven in Huissen. Wij wonen met z’n twaalven in een klooster. En hoewel er jaarlijks 25.000 mensen over de vloer komen, huist hier de stilte.
Zonder die stilte zou ik ook nooit kunnen dichten. Wanneer ik gewoon op mijn kamer aan het werk ben, kan het de hele dag doodstil zijn. Dan denk ik niet: nu moet ik hoognodig weer mensen zien. Dus ja, ik voel mij ook een stille man.’
*
Met dank aan Volzin.
Zie ook: Lieddag en drie boeken voor Henk Jongerius
