e rijdt, op weg van de ene afspraak naar de andere, op de provinciale weg. Dan, plotseling, als in een flits, word je geraakt door iemand die jou niet gezien heeft. Het overkwam kerkmusicus en lekendominicaan Theo Menting een jaar geleden. In de nieuwe editie van het blad 'Geloven Onderweg’ vertelt hij over de stilte daarna.
Je remt nog, maar er is geen houden meer aan – je auto raakt in een slip, tolt vier keer over de kop en daar lig je… stil. Dat overkwam mij een jaar geleden.
Ik kan het nog navertellen, dus al met al is het meegevallen en ben ik dankbaar voor die ene engel die toevallig net op m’n schouder zat. Misschien was het wel een koor van engelen, want diverse hulpverleners vonden achteraf dat ik ‘puur geluk’ heb gehad.
In een paar seconden tijd staat je leven stil – en letterlijk op z’n kop. Maar eerst is er, na het enorme lawaai van de klap, die vreemde stilte. Hoe lang die geduurd heeft, weet ik niet, maar voor mijn gevoel best lang. Er is even helemaal niets. Je bent stilgezet. Stop! Tot hier toe en niet verder!, leek het wel.
Dan volgen er hectische uren van eerste hulp, ziekenhuisopname, onderzoeken en eerste verzorging. Van dat alles heb ik weinig tot niets meegekregen. Vanaf het moment dat ik in de ambulance lag, wilde ik maar één ding: rust, slapen. Er kwam een intense moeheid over me heen. Ik deed mijn ogen weer dicht en opnieuw was er die vreemde stilte.
Langzaam maar zeker ontwaak je uit een droom – of nachtmerrie. Na een paar dagen word je ontslagen uit het
ziekenhuis; dan begint er een nieuwe fase: die van ‘herstel’. Eerst maar eens bijkomen van wat er gebeurd is, je lichaam de rust geven om te herstellen, maar zeker ook je geest. Want mentaal is er toch ook het nodige door elkaar geschud. Rust. Alles wordt stilgelegd. Je werk, je afspraken, je dagelijkse bezigheden. Het is er even niet meer. Je mag – moet – het allemaal loslaten.
Na een paar weken blijkt dat de gevolgen van het ongeluk dusdanig ernstig zijn, dat de artsen besluiten om een revalidatietraject in gang te zetten. Het duurt dan nog ruim twee maanden, voordat dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren. En in die tussentijd is er weer die vreemde stilte. Je kúnt nog niet aan de slag, maar de grote vraag is wat er nog komen gaat. Die vraag speelt zich vooral af, in het gebied van die vreemde stilte. ‘Loslaten en laten gebeuren’, wordt er vaak tegen mij gezegd…
Dan, eindelijk, begint het revalidatieproces. Intensief, heftig, confronterend. Mijn lichaam is er vrij snel weer bovenop, al ontstaan er ook problemen met geheugen, overzicht, prikkels. Maar vooral realiseer ik me dat ik niet meer op dezelfde voet verder wil. Mijn agenda was te vol. Ik zette al die afspraken er zelf in, ook omdat ik het soms ingewikkeld vond om ‘nee’ te zeggen, om lege plekken in die agenda te creëren.
Voor je het weet is er alweer een lange tijd verstreken. De revalidatie vordert, langzaam maar gestaag. Je verlangt ernaar om weer het aan het werk te gaan. Met frisse moed … maar anders dan voorheen.
Opnieuw overvalt je weer die vreemde stilte … Want, hoe zal het gaan? Kán ik het? Dúrf ik het? De wereld is anders geworden, lijkt het. Je moet je eigen tempo gaan bepalen. Een heel avontuur, dat nog maar net begonnen is.
Intussen ben ik weer een tijd verder. Het avontuur is nog steeds gaande. De directe herinneringen aan het ongeluk vervagen, maar wat blijft is de ervaring dat alles anders is geworden.
door Theo Menting o.p.
Kwetsbaarheid en kracht liggen heel dicht bij elkaar. Loslaten en vastpakken ook. Maar onverwacht dient zich zo af en toe die vreemde stilte weer aan. Een stilte waar ik langzamerhand aan begin te wennen…
*
Theo Menting begeleidt diverse lieddagen en retraites zoals Op zoek naar… en de Individuele Retraite in het klooster. Informatie en aanmelding www.kloosterhuissen.nl.
Klik hier voor meer digitale ontmoetingen met zusters en broeders.
