n de kerk is het altijd hetzelfde liedje. En terecht.
Uit een recente overweging van zr Baptiste Tuin o.p.
Soms hoor ik mensen (en met name jonge mensen) nog wel eens roepen: &In de kerk is het altijd hetzelfde liedje en je hoort er altijd die oude verhalen.’ En dat is ook zo – ze hebben nog gelijk ook!
Alleen vergeten ze, dat die altijd dezelfde liedjes en die oude verhalen steeds opnieuw actueel worden voor mensen, die de liederen zingen en die verhalen horen.
Dat geldt wel bijzonder voor vandaag. Mozes schiet niet hard op met dat weerbarstige volk in de woestijn. Hij heeft wel steeds geroepen: &De Eeuwige, de Onzienlijke zal voor ons uitgaan!’ Maar daar schieten ze op dat moment, in de eindeloze uitgestrektheid van de woestijn – en van tijd tot tijd zonder water en zonder brood – toch maar bitter weinig mee op.
Wat heb je aan zo’n God? Niet concreet, niet tastbaar en niet zichtbaar.
En inmiddels staan ze al voor de volgende dreiging: &Amalek kwam en streed tegen Israël’.
Amalek is de aartsvijand van Israël, het symbool van de strijd van alle plaatsen en alle tijden, de strijd tussen de ideologieën van deze wereld. Hij is niet weg te denken uit de geschiedenis en uit de actualiteit van onze dagen.
Amalek is een laffe vijand. Hij valt onverwachts aan en van achteren, daar waar de moeders met kleine kinderen lopen en de oude mensen, de zwakken en de zieken.
Volgens de regels van de woestijn, is het al helemaal een doodzonde om een volk in de verlatenheid van de woestijn aan te vallen. Maar Amalek heeft het de eeuwen door al gemunt op de vreemdeling, de weerloze.
En het meest pijnlijke is, dat tot op vandaag ieder volk Israël kan zijn, maar net zo goed Amalek.
Als de Holocaust van het Joodse volk wordt ontkend, is Israël helemaal Israël, maar als datzelfde Israël en het Palestijnse volk elkaar ontkennen en elkaars leed niet zien, dàn zijn ze wederkerig óók Amalek.
*
Lees hier de hele overweging die zr Baptiste Tuin o.p. hield op 16 oktober in de Dominicuskerk in Utrecht.
