n onze westerse samenleving is 'autonomie’ een woord van groot belang en een belangrijk element in onze cultuur. Dat zien we in de discussie over voltooid leven. André Lascaris heeft er zijn bedenkingen bij.
De vraag is of we wel autonoom zijn.
Denkende vanuit de autonomie lijkt het bijna vanzelfsprekend dat mensen zelf beslissen over hun levenseinde.
Maar de vraag is of we wel autonoom zijn. We worden geboren dankzij anderen, de eerste jaren van ons leven zijn we bijna geheel afhankelijk van anderen. We worden geboren in afhankelijkheid en op het einde van ons leven keren we voor een goed deel tot die afhankelijkheid terug.
We maken een grote cirkel. Is het doel van het leven aan die afhankelijkheid te ontsnappen? Maar dat lijkt onmogelijk. We blijven afhankelijk van plaats, tijd, cultuur, taal, van concrete mensen, dichtbij of veraf.
Verarmen we niet door autonomie als min of meer de hoogste waarde te zien? Moeten we niet ons durven overgeven aan het leven, inbegrepen onze afhankelijkheid? Aan onze geringe autonomie, aan onze lege handen, aan de gang van het leven?
Misschien is dit te romantisch gezegd of is juist de autonomie romantisch, onwerkelijk. Met zulke vragen is mijn leven nog niet voltooid.
Dit is het slot van deze blogtekst van André Lascaris o.p. op meerdanikzelf.nl
