e zijn nu bijna twee jaar in Sittard, de drie Amerikaanse zusters dominicanessen van Nashville. In de nieuwsbrief van hun communiteit beschrijft zr. Maris Stella haar roeping. 'Ik voelde mij meteen thuis en dat kon ik niet negeren.’ Een zelfportret in onze serie ontmoetingen.
zr. Maris Stella o.p.
Toen ik zestien jaar oud was, wist ik niet goed wat ik wilde met mijn leven, maar een ding wist ik zeker: dat ik gelukkig wilde worden.
Ik zocht naar meer dan het beeld dat werd geschetst door tijdschriften, Hollywood en internet. Maar hoe dan ook, ik kwam niet één keer op het idee een religieuze zuster te worden om daarmee het geluk te vinden waarnaar ik zocht.
Heel eerlijk gezegd wist ik niet eens dat jonge vrouwen nog steeds geroepen werden door God om zusters te worden. Natuurlijk had ik ze in films gezien, maar een roeping was voor mij iets van het verleden… totdat een leerkracht bij mijn middelbare school mij de vraag stelde: ‘Heb je er ooit over nagedacht om zuster te worden?’
Even was ik verbaasd, maar er bewoog toch ook iets in mijn hart en ik antwoordde dat ik er zeker voor open zou staan. Daarop gaf hij mij een folder van de Dominicanessen van Sint Cecilia in Nashville, Tennessee (VS), met foto’s van jonge, blije vrouwen die hun hele leven aan God gaven. Toen wist ik dat ik wel open moest staan voor de mogelijkheid van een roeping als zuster.
Het volgende jaar, toen ik studeerde aan de universiteit, bad ik tot God dat Hij mij zou helpen mijn roeping te ontdekken. In diezelfde tijd ontmoette ik ook een jongeman, en hoe meer tijd ik met hem doorbracht, hoe meer ik probeerde mijzelf ervan te overtuigen dat het huwelijk voor mij was weggelegd. Toch besloot ik de Dominicanessen van Sint Cecilia te bezoeken, en zo te onderzoeken of een religieuze roeping ook een optie zou zijn.
Toen ik arriveerde in Nashville werd ik verrast door hetgeen mij overkwam: ik voelde mij meteen thuis. Het gelukzalige gevoel dat over mij heen kwam, iedere dag die ik doorbracht bij de zusters, was onmogelijk te negeren. Met een van de zusters deelde ik mijn dilemma: ‘Voordat ik hier kwam, wist ik zeker dat ik wilde trouwen, maar nu…’.
Ze hoorde mijn verhaal en zei zacht tegen mij: ‘Ik zie in jou wat nodig is om een goede religieuze zuster te worden. Ik hoor de ziel en zie jouw liefde voor Christus.’ Ze zag mijn vragende ogen en vroeg: ‘Waarom zou je niet de komende paar dagen in gebed luisteren naar God? Hij kent Zijn plan met jou en Zijn plannen zullen je gelukkig maken.’
In de stilte van de kapel wist ik het antwoord al. Natuurlijk was het niet eenvoudig daarmee naar buiten te treden, niet in de laatste plaats omdat ik het moest uitleggen aan de jongeman die mij opwachtte. Het was een moeilijke stap om te nemen, maar ik wist wel dat als God mij riep om bij Hem te zijn, dat het tijd was daar royaal gehoor aan te geven.
In 2004 trad ik het klooster in en vond daar waarnaar ik zocht. En tijdens mijn zoektocht naar het ‘hogere’ vond ik ook de Enige, Hij die het hart geeft waarnaar het verlangt. En nu word ik er gelukkig van te dienen in Nederland, waar ik kan delen in de boodschap dat God de bron is van ons geluk!
*
Zie ook dominicansisterssittard.wordpress.com
Eerder verscheen:
Amerikaanse zusters Sittard burgeren in
Nagekomen: zusters Sittard in Geloofsgesprek
Amerikaanse dominicanessen komen naar Sittard
