enzaamheid is niet het goede woord. Het is eerder een in zichzelf opgesloten zitten.
Je groeide op binnen gemeenschappen, was altijd ingebed in sociale verbanden en hebt in je studententijd ‘ik’ leren zeggen. Vandaag de dag lijkt het omgekeerde het geval. Iedereen zegt ‘ik’, maar welke verbanden zijn er? Veel studenten zijn hierdoor eenzaam. Hoe kunnen studenten leren minder eenzaam te zijn?
‘Eenzaamheid is eigenlijk niet het goede woord. Het is eerder dat studenten in zichzelf opgesloten zitten. We leven in een cultuur waarin we geen verhalen aan elkaar vertellen. We laten anderen niet meekijken in ons leven waardoor we alleen blijven zitten met onze problemen. Tegelijkertijd hebben studenten een enorm verantwoordelijkheidsbesef. Als hun studie tegenvalt of als ze willen switchen, betrekken ze dit volkomen op zichzelf en zien ze het als falen. Dat ook groepsdruk een rol kan spelen, zien ze niet. Dat maakt studenten eenzaam.
Verhalen vertellen is zo belangrijk. Door met elkaar te praten, openen andere perspectieven zich en moet je uit je schulp kruipen; jezelf openen. Social talk is belangrijker dan men denkt. Alleen in de gesprekken, in de verhalen, kan het relationele en emotionele uitgedrukt worden. Hierdoor open je je.’
*
Uit het interview dat Tanja van Hummel voor nieuwwij.nl maakte met scheidend studentenpastor Theo Koster o.p. Klik hier voor de hele tekst.
